Zondagochtend waren Fay en Puk op het eerste oog nergens te zien, ik zag wel dat de schuifdeur van de kledingkast in de kattenkamer een klein stukje open stond. Heel rustig schoof ik de deur verder open, en toen ik de kleintjes niet op de legplanken zag zitten, nog een stukje verder, en zie daar, naast de ladenblok op de geluidsversterker van de elektrische gitaar van keken vier grote ogen mij aan.

Even checkte ik of ze al nieuwsgierig genoeg waren om hun angst te vergeten en stak mijn hand naar ze uit met zeker twee handlengten afstand tussen hun en mij; Fay liet met een pittig geblaas merken dat ze dit niet leuk vond, en Puk (het grijze katertje) kroop nog verder naar achteren en dook achter de versterker. Awh, zielig. Ik schoof de deur weer dicht zodat ze uit het zicht zaten en ben op de bureaustoel zittend nog een uurtje gaan breien. Af en toe tegen mezelf kletsen, je weet hoe dat gaat.

Ze hadden zondagmiddag nog niks van het kittendroogvoer gegeten, bleek dus dat ze het kittenvoer bij hun vorige baasje ook links lieten liggen en gingen voor het voer van haar andere poes, dus dat kittenvoer verdween naar de garage en ik gaf ze op schone schaaltjes een klein schepje gewone droogvoer van Jon en Sherlock. Ik liet op de vensterbanken en andere lig- en zitplaatsen wat brokjes achter en ging de kamer weer uit.

Voor het slapen gaan waren deze brokjes wel op, maar hun schaaltjes bleven onaangeroerd. Ik gaf op schone schaaltjes voor elk een eetlepel gare koolvisfilet met kookvocht, onze mannen doen daar haast een moord voor, en ik denk dat ik deze ukkies hier ook wel mee kan overhalen toch iets te gaan eten.

En vanmorgen waren de schaaltjes helemaal schoongelikt, ze konden zo de kast weer in, bij wijze van spreken dan, want die vislucht 🤢 Hopelijk hebben ze er samen van gesmikkeld en niet alleen eentje (en dan denk ik aan Fay, de ondernemendste van de twee bij het gastgezin) Ook hadden ze hun droge brokjes opgegeten, hehe, gelukkig maar. Op beide kattenbakken zag ik voetstapjes en hoge bergen grit, en ze hadden hun drolletjes keurig begraven, schattig zo klein nog, net als de klompjes plas. En terwijl ik hier nu zit te typen hoor ik ze af en toe zuchten, een heel klein beetje bewegen, maar ze laten zich nog niet zien.  Ik ritsel wel af en toe met hun verenstokje bij de tafelpoot, maar daar trappen ze nog niet in. Het duurde bij Sherlock ook bijna een week eer hij zich hiermee uit de tent liet lokken.
Elke keer als ik de kamer inga zie ik speelgoed op andere plaatsen liggen, dus ze komen wel uit hun schuilplaats als de kust veilig is, gelukkig. 

Te zien aan de dekens op bed hadden ze hier al lekker gespeeld. Wat een hoge toren hè, op het matras ligt het oude matras van de andere logeerkamer waar Evelien een tijdje heeft geslapen toen ze zo beroerd was. Dit matras lag niet lekker, veel te hard, en dus had ik snel een Emma matras besteld zodat ze na haar operatie toch een lekker bedje had. Jee dat is morgen alweer vier maanden geleden. Het gaat gelukkig nog steeds goed met haar en is druk bezig met haar conditie op te bouwen.

Oké, dus er ligt een extra matras op dit bed. En de schuimrubberen vullingen van de zittingen van onze vorige bank, want ja, zonde om weg te gooien want ze komen vast nog wel van pas (ja, zo iemand ben ik dus), en dan de kussens van de tuinstoelen. Ik zie vraagtekens bij familieleden, “tuinstoelkussens, hadden jullie die dan? Nooit gezien.” Ja, dat klopt, ik vergeet ze altijd naar beneden te halen als we visite hebben en we buiten gaan zitten. Dus bij deze, jullie weten nu waar ze liggen.

Manlief gaat tussen mijn bezoekjes door ook af en toe naar boven om even te lezen, zodat ze merken dat ze met rust gelaten worden terwijl we toch in de kamer zijn. Het is heel moeilijk om ze volledig te negeren, om niet toch even stiekem te kijken waar ze zitten. En toch moeten we even volhouden. Vanavond breng ik ze weer een beetje vis, dit kan ik pas doen zodra Jon en Sherlock met hun portie vis in de garage zitten voor de nacht, want anders zouden ze het Fay en Puk met alle liefde wel even voordoen hoe ze de vis moeten eten.

Daar gaan we weer, zei Jon, helemaal blij en hij ging gelijk op het lapje liggen om te zorgen dat het goed bleef liggen terwijl ik de spullen klaarzette. Zo lag hij ook lekker in het zonnetje, gistermorgen, het leven van een kat is zo slecht nog niet

Het kruis had ik zaterdag al met grijs potlood ingekleurd, en het nat maken bracht het tot leven

Jon lag geduldig te wachten tot ik klaar was

De bogen kregen een stevige kleur,

Wow dat ziet er heftig uit

Er is weinig subtiels aan, pfff, help, eens kijken of ik de kleuren van de halve ballen vandaag wat kan aanpassen; ik wilde ze niet te licht maken, bang dat ze niet zouden afsteken tegen de lichte ondergrondstof. Goed gelukt 👍. En dat ze niet perfect symmetrisch naast het kruis zitten ligt niet aan mij, dit is zo overgenomen van het patroon. Wat erg 😱 Let it go, let it goooo. Diep zuchten en loslaten. Of gewoon dit hele blok even opnieuw doen, ook een optie.

Hebben jullie het kerstpatroon al gezien van Crabapple Hill Studio, O Christmas Tree? Geweldig, mijn vingers jeuken, maar ik moet hard zijn, niet doen, want je kunt niet alles kopen wat je mooi vindt.
Hier de link met hun nieuwste patronen, kwijlen mag.