Het was een beetje een emotionele laatste rit naar de Volvo dealer voor mij, 23 jaar aan mooie herinneringen kwamen naar boven toen ik over de snelweg zoefde. Deze auto heeft veel meegemaakt, I enjoyed the last ride (Of the day), en nu is het tijd om iemand anders blij te maken.

De bestelling van vitamine D kwam binnen, normaal haal ik deze bij het Kruidvat, maar sinds bekend is gemaakt dat het kan helpen in minder ziek worden van het COVID-19 virus, is het overal uitverkocht. Ik slik het al jaren op advies van de orthopeed na het breken van mijn pols, en bestelde het nu maar online. Jon kan vanaf de buitenkant de binnenmaat moeilijk inschatten en was weer erg opgewonden

maar toen de doos open ging en leeg was, keek hij me vragend aan. “Serieus, is dit alles?” Ongetwijfeld gaat hij zich er toch in proberen te wurmen, maar dit doet hij liever zonder dat de pers er bovenop zit. 

Het potje was wel erg groot voor de hoeveelheid pillen, of zaten er minder pillen in dan wat op het etiket stond? Ik overweeg ze na te tellen, net zoiets als die zakken met bloembollen waarop staat dat het er vijftig zijn maar waar na controle blijkt dat er nog geen dertig in zitten. Toch even de inhoud van dit potje gecheckt, er zitten toch 250 pillen in, gelukkig maar. (25 gewogen= 4,5 gr en toen alle pillen gewogen =45 gr)

Dh zag het en het deed hem denken aan een scène uit de geweldige binge watch waardige Netflix serie The Queen’s Gambit
Ha, ja, nou je het zegt. De hoofdrolspeelster haalt medicijnen op voor haar pleegmoeder, die dan moppert dat de apotheker de potjes de laatste tijd maar voor de helft vult. Dat haar pleegdochter steeds de helft inpikt ontgaat haar ten ene malen.