Donderdag begon al vroeg met actie, ik zat nog aan mijn ontbijt toen ik een herrie bij de voordeur hoorde, en ik schoot overeind, Zopje in allerijl van mijn schoot af tillend zonder achterlaten van nageltjes; de tuinmannen waren bezig de leibomen in de voortuin te snoeien, en de kerstverlichting van vorig jaar hing er nog in, verstopt tussen de lange takken. Of ze vooral niet de snoeren wilden doorknippen. De knul keek bedenkelijk, hij hoopte dat het leed al niet geschiedt was, en ik zei dat het geen ramp was, maar het zou wel fijn zijn als hij verder toch probeerde de rest te ontwijken, en hij zou zijn best doen, zei hij. Ik wilde de lichtjes testen maar ben er niet meer aan toe gekomen vandaag, druk, druk druk.
Om 11 uur zat ik bij de kapper, een jonge knul trok met een kam bleekmiddel door mijn haren, zodat het net lijkt alsof ik na al die jaren nog steeds lichtblond ben, het grijze valt dan niet zo op. Ik wacht namelijk tot ik net zo zilvergrijs ben als mijn moeder, en dan stop ik met verven. En zo zat ik daar, geduldig te wachten tot hij klaar was, en ik verder kon gaan met Wordfeud, en ondertussen hadden we zo’n kappersgesprekje, je kent het wel, over wat we gingen doen met de Kerst. Ik zei dat we met de hele familie samen gingen komen, net als de afgelopen 19 jaar of zo(?)en dat we dan gaan steengrillen en gourmetten. “Oooh, dat is zo vreselijk fout, steengrillen en gourmetten,” zei de kapper, “dat is iets van de jaren 90 hè, en dan had je ook van die bordspelletjes, ook zo enorm fout!”, en zijn stem ging een paar octaven omhoog. Het was dat hij zijn handen vol had, anders zou hij er ook nog gebaren bij hebben gemaakt die ik zo schattig vind. En ik beaamde dat wij die dus ook deden, nou ja, de Kolonisten van Catan, en zulks, en natuurlijk Boggle. En toen moest ik uitleggen wat Boggle was, en dat dit gespeeld moest worden onder begeleiding van kerstliedjes.
De jongen trok bleek weg rond zijn neus, want kerstliedjes, zoals door George Michael of Mariah Carey gezongen, waren ook zooo fout. Ik had de grootste lol, zo’n foute klant had hij nog niet eerder meegemaakt, denk ik, als hij er maar geen enge dromen van krijgt.
Na een was- en knipbeurt stapte ik met een kort koppie blonde haren naar buiten, en keerde weer huiswaarts. Het was bijna 1 uur en ik had nog niet gegeten, om vervolgens een dik uur later wéér bij de kapper binnen te stappen, maar nu moest ik de trap op, naar de snorrendame, zoals ik ze noem. Niet dat zij een snor heeft, stel je voor 🙂 maar omdat ze mij van de mijne verlost, althans, daar is ze al een dik jaar mee bezig! Nadat IPL (flitsen) na een jaar niet helemaal het gewenste resultaat had geleverd, was ze nu weer ouderwets verder gegaan met elektrisch epileren, waarbij de hardnekkige follikels kapot gemaakt worden. Ze had het naaldje weer lekker heet gezet, en prikte en plukte er lustig op los, haar na haar werd aangevallen, en er steeg rook op vanonder de loeplamp. Met het gevoel alsof mijn bovenlip en kin vol blaren zat verliet ik het pand, maar geen mens keek raar naar mij, dus het viel wel mee.
Ik zat me er al op te verheugen: thuiskomen, kopje koffie drinken en dan lekker verder gaan aan de quilt, maar mijn jongste spruit gooide die plannen even in de war, ze was net uit school en het waaide echt keihard, en ze moest nog cadeautjes kopen; dit was door alle drukte van school (oa afgelopen dinsdag excursie naar Antwerpen, waar ze deze foto’s voor mij had gemaakt:
nog niet gelukt, en dus reden we even later weer naar de stad, met een vrolijke dochter naast me die honderduit praatte. Ook geen straf, even zo samen zijn, maar in de stad gingen we ieder een andere kant op, en ze sms’te toen ze klaar was.
Had ik nu wel bij thuiskomst even rust? Dacht het niet, want eten klaar maken, omdat spruit om 7 uur op school moest staan, en nog geen half uur later zaten we aan tafel, rode kool, couscous en vis uit de oven, rare combo, maar niet verkeerd. En net toen ik om 7 uur met een kopje koffie neerzeeg, en Zopje met een verliefde blik op mijn schoot sprong, en me kwijlend kopjes wilde geven, schoot het door mijn hoofd dat ik naar de DDC moest! Ik tikte de koffie achterover zoals Lucille Werner haar biertje achterover tikt, klik hier
en met de blaren op mijn tong stond ik 10 minuten later op de weegschaal; “7 ons er af, keurig!”, zei de coach grijnzend. Toen ik een uur later thuis kwam en in de luie stoel ging zitten, keek Zopje me weer verliefd aan, sprong op schoot, drukte zijn kopje stevig onder mijn kin en met zijn nagels in mijn sternum gedrukt beval hij me om vooral te blijven zitten. Al zou ik willen, ik kon niet meer opstaan, het was me een dagje wel!