Vorige week mocht Suzanne haar Cambridge Engels diploma in ontvangst nemen op school, ze zat bij de beste van haar klas!

Er waren niet veel ouders die foto’s maakten, viel me op, nou ja, over een maand of twee (?) zal dat wel anders zijn, bij de diploma uitreiking van Havo, en dan gaat ze verder leren, het is bijna 100% zeker dat het Communication & Multimedia Design gaat worden, in Breda, een leuke spannende tijd breekt er dan aan. 
Afgelopen zaterdag ben ik naar Rijswijk geweest, en kwam met een hoofd vol ideeën (nog meer, ik plof bijna!) en een hele mooie buit weer thuis na een enerverende rit vanwege de files en omleidingen. Ik zat er niet zo mee, mijn gedachten gingen naar mijn mooie buit, de applicator voor Hotfix steentjes is toch wel een vondst, ik heb al heel veel van dit soort steentjes gekocht in het verleden, maar niks mee gedaan, want ja, geen applicator he. En nu wel.

Deze heb ik gekocht in de crea zaal, bij de Hotfix winkel, zoveel moois.

Het boek Home Sweet Home kocht ik bij een vriendelijke Engelsman die er stond met zijn boekenwinkel, ik had wel moeite met kiezen, want er waren zoveel mooie boeken, en je kan je geld maar 1x uitgeven. Het boek gaat over het opberghuis wat je kunt maken, en alle kleine attributen die er bij passen. Maar je kunt het ook gewoon laten en alleen maar genieten van de plaatjes. Ik zit in dat stadium momenteel.

Ik had de kleine digi van mijn dochter meegenomen, zodat ik toch wel iets van foto’s kon maken, iets wat ik met mijn grote camera niet moet proberen. Het zijn er niet zoveel, maar wel genoeg om een idee te krijgen van wat ik mooi vond, klik op de foto en je komt in het album

We hoorden vorige week vlak na het eten een klap, gekletter, gerinkel, het leek van de hal af te komen, maar konden niets ontdekken, heel raar is dat.  Wat de klap was ontdekte Tim een paar uur later toen hij naar de wc ging en bijna in deze zooi stapte: na 6 jaar heeft de plaklaag van de ophangbeugel losgelaten; gelukkig is er in de val verder niks beschadigd, en zat er niemand op de wc toen het gebeurde. De scherven werden opgeruimd door man en zoon, want ik mag echt niks meer doen van hun vanwege mijn pols. (het enige voordeel van deze situatie).

En er is licht aan het eind van de tunnel, ik kan al wat meer met mijn hand doen zonder dat ik er ’s nachts van wakker lig, handwerken mag in mate; we hebben het dan over een kwartiertje per dag achter de naaimachine en dan weer kappen. Het begin is er!

Computeren mag zo min mogelijk, dus als ik nou elke week een blogje weer kan schrijven, dan zit hier een gelukkig mens.