Ondanks dat mijn hoofd vandaag helemaal nergens naar stond -beetje teveel opwinding gisteren?- heb ik me toch gedwongen om in ieder geval de quilt van Suzanne te sandwichen. Het was een behoorlijke lap die ik moest opspannen tussen de 4 latten, en voor het eerst had ik de latten rond de tafel op stoelen laten rusten ipv er naast, waardoor ik nu veel meer loopruimte had en er geen bank meer verplaatst hoefde te worden. Voordeel was ook dat alles op tafel kon rusten tot het rondom vast zat, nadeel was dat ik met de naald van de tacker moest opletten dat hij niet tegen het tafelblad aan tikte, want daar kan het puntje niet tegen.   En toen de tussenvulling er op lag, kreeg ik een idee die op dat moment als best wel slim overkwam, maar waarvan ik later dacht: "hoe blond kan je zijn?". Ik ging de tussenvulling op de naad vastlijmen met lijmspray, zodat ik de 2 delen niet aan elkaar hoefde te rijgen. Okay. Toen ging de top op de sandwich en bedacht ik me, dat ik net zo goed de hele top kon vastlijmen met spray. Zo gezegd zo gedaan, en toen viel het muntje pas; de 2 bovenste lagen zaten niet vast op de onderlaag, behalve op de naad van de 2 tussenvulling delen. Dus de topdelen in gedeelten oprollen, inspuiten en weer terug rollen, en aanduwen; maar omdat ik er met de spuitbus vrij dicht op zat, kwam er veel te veel plaksel op de onderlaag, dus dat zal wel worstelen worden met de naaimachinenaald tijdens het doorquilten. Mijn neusgaten zaten ondertussen ook helemaal dicht van de lijmspray, ‘lekker gezond bezig zijn’ heet dat, en Zipje liep met rare hupsprongen opeens langs, en ja hoor, de vloer kleefte ook, wat me nog meer werk opleverde. Zopje herkende de stellage als zijnde een heerlijke hangmat om op te slapen en waar je eindeloos in kan door rollen zonder er af te vallen, en wilde op de quilt springen. Ik zag hem denken: "1-2…." en toen gaf ik een gil en klapte hard in mijn handen terwijl ik geschrokken: "nee, nee, nee", riep, ongeveer net zo spatisch als toen ik een tijdje geleden -op de passagierstoel in mijn auto naast Evelien zittend-, dacht dat ze -al achteruit rijdend en stuur omdraaiend- op de geparkeerde auto naast ons zou inrijden. En net als Zopje vandaag schrok zij zich toen ook het laplazerus van mijn reactie.

Zopje ging gelijk naar buiten om zich te wassen en kwam vlak voor het avondeten opeens slijmen bij mij op schoot, terwijl ik van mijn koffie probeerde te genieten. Ik verdenk hem ervan dat hij extra hard zijn nagels in mijn benen zette, gewoon om me terug te pakken, en toen ik een paar keer "au" had gezegd, stapte hij op tafel en ging diep beledigd met zijn rug naar me toe zitten, stiekem loerend naar de quilt, denk ik.