Mijn mobieltje laag houdend maakte ik op goed geluk een paar foto’s, kijk toch wat een koppie

Sherlock komt overdag niet uit zijn doos als je bij hem in de kamer zit, ook niet als Jon het vraagt,

hij ging er maar bij liggen, geduld is een schone zaak, 

 ik had de avond tevoren een krab plankje aan Sherlock gegeven waarop een beetje catnip was gestrooid, en zo te zien was hij er mee bezig geweest.

Na een blaas van Jon hoorde ik hem grommen, of was het Sherlock, ik denk toch allebei, maar om Sherlock niet banger te maken liet ik Jon er uit en ging ik een kwartier later ook naar beneden.

Vanavond heb ik de slaapkamerdeur van Sherlock open gelaten, zodra Jon in de garage is en wij naar bed zijn zal hij misschien de boel gaan inspecteren. We laten de deuren naar de keuken en woonkamer dicht zodat het niet teveel van het goede is in een keer, en ook de deur van de naaikamer en werkkamer van mijn lief zijn dicht. Dus Sherlock kan op de overloop, logeerkamer aan de voorkant, zijn eigen kamer aan de achterkant, de trap naar de 1e verdieping, de badkamer, de trap naar begane grond en hal verkennen. Ben benieuwd. Ik zal her en der brokjes neerleggen om te zien waar hij is geweest, Sherlock kan geen brokjes zien liggen of ze moeten op, net een stofzuigertje. 

Ik was zondag verder gegaan aan de Mandala, het was geen weer om naar buiten te gaan met regen, hagel en onweer. Deel 8 was uitgebracht door Helen Godden, en ook dit deel moest op twee plaatsen komen, het op stof overtrekken had ik vrijdagavond al gedaan. Bij deze vier vissen liep het rood over naar het blauwe van de rugvin, ik deed maar net alsof dit het plan was door rode streepjes toe te voegen in de rugvin

En bij deze vier ging het wel goed, dus zijn deze Paradijsvissen van een andere familie. Ik zal later nog hier en daar wat meer kleur toevoegen als ik het te licht vind

Deze vissen krijgen nog een blauwe buik, ik verheug me er nou al op

De kogelvis 🐡 was leuk om te doen, hier hoefde ik me niet druk te maken over al dan niet door elkaar lopen van kleuren

Dit is het andere deel

Jon hield de wacht toen ik even koffie ging halen

Zaterdagmiddag gingen we op verjaarsvisite bij zoon Tim en zijn lief, hij was pas maandag jarig maar wilde trakteren op verse Bossche bollen 🥰 we hebben gesmuld en genoten van het samenzijn. Ik zag in de hoek van hun tuin eendeneieren op het nest liggen waar precies een maand geleden moedereend haar kuikens had uitgebroed. Zou dit een tweede leg zijn of een andere eend?

Gistermiddag zag ik Jon met een eendenkuiken in zijn bek langs de schuifpui lopen, hij liet het beestje los toen ik naar hem toe liep en het kuikentje verstopte zich razendsnel tussen de planten. Mijn lief pakte Jon op en ging naar binnen, zodat het kuikentje nog enigszins een kans had om levend de tuin uit te komen. Na lang zoeken vond ik het kleintje tussen de planten en pakte het op, het schatje pikte me en piepte terwijl ik via de kamer en keuken naar de voordeur liep, Jon was ondertussen via de schuifpui ontsnapt en zocht aldaar naar zijn buit. Manlief nam nog snel een foto

En toen liep ik in de miezerregen in mijn vestje en op mijn knalrode crocs naar de brede sloot achter het huis achter ons huis. Achter onze achterburen dus. Ik zag zo snel geen moedereend, maar omdat het jonkie zo piepte hoorde ik wel gekwaak van een volwassen eend en gooide met een grote zwaai het kuiken richting het water, en tot mijn blijdschap hoorde ik een plonsje en zag het eendje wegzwemmen, en in de verte zag ik moedereend mijn kant op zwemmen. Ik was op school slecht in gooien, de bal eindigde vaak achter me ipv ver voor me uit, kwestie van te laat loslaten. Gelukkig voor het eendje liet ik op tijd los, anders was het op de weg terecht gekomen ipv in het water.

Ze checkte haar kind door er rond te zwemmen en samen zwommen ze terug naar het riet een stukje verder op midden in de sloot waar de rest van haar kuikens dobberden.

Ik liep blij naar huis, het was ietsje harder gaan regenen en ik was me bewust van hoe gek ik er uit moest zien voor de automobilisten, een vrouw op rode crocks met een vestje aan in de regen. Ik hield mijn armen voor mijn borst gekruist, want stel je voor dat het iemand opviel dat ik geen bh aan had 😂

Tijdens een wandeling kwam ik drie fietsende tienermeisjes tegen, “En we moesten al om acht uur aan het ontbijt!”, hoorde ik er eentje zeggen, met de nadruk op acht uur.
Het bleef stil, waarop ze ter verduidelijking van het leed “Acht uur ‘s mórgens he!”, brieste, dat ontbijt altijd in de morgen is, is misschien niet zo in hun wereld. En toen pas reageerden de andere twee ook, ondertussen zo langzaam fietsend dat het me verbaasde dat ze niet omvielen.
De zoete geur van de Viburnum kwam me tegemoet toen ik ons huis naderde,  zo lekker als het zonnetje er op staat en er een klein briesje langs waait

Toen we hier bijna zes jaar geleden weer kwamen wonen heb ik gelijk twee van deze struikjes gekocht, eentje voor de voortuin, en eentje in de zijtuin bij het keukenraam.

Deze doet het wel veel beter, een halve meter hoger én wijder dan die in de voortuin, hij staat beschut naast de muur en staat vanaf begin van de middag in de schaduw. Maar ze ruiken allebei even lekker, mmmmm

Met een kofferbak vol glaswerk reed ik naar de supermarkt waar de containers staan, ik moest ook nog even groenten kopen voor het avondeten; op het menu stond pasta met broccoli en kip, kip had ik nog in de diepvries. In de winkel zag ik als eerste de snijbonen en dit leek me ook heel lekker in een knoflook/kaas saus, en toen zag ik kipstuckjes (ja met ck) van de vegetarische slager en besloot deze ook te nemen.

Op de terugweg wipte ik even langs bij Suzanne, onze jongste spruit die vlak bij deze supermarkt woont en vanwege haar werk van half 6 tot 11-ish ‘s morgens bijna altijd wel ‘s middags thuis is. Met gevaar voor lijf en leden aaide ik Frummel over haar kopje, ze komt altijd vol enthousiasme naar me toe, maar dit is meer nieuwsgierigheid dan behoefte aan aaitjes en aandacht, ze is een echte “blijf van mijn lijf” tante; ik had bij vertrek gelukkig nog al mijn vingers.

Jon kwam al kletsend de keuken in rennen en wilde weten wat de pot schafte, met een “You’ve gotta be kidding me” blik keek hij me aan en liep toen diep teleurgesteld de keuken weer uit. Hij is voor veel te porren, maar sojakip gaat hem te ver, hij heeft een reputatie hoog te houden en daar past een vega dieet niet bij.

De nepkipstukjes waren heel lekker, niet droog of zo, (juist iets vettig constateerde ik toen ik ze uit de verpakking haalde), het smaakte zo lekker dat ik het niet kon laten een foto van het eten te maken.

Het ziet er alleen uit alsof het al een keer gegeten is ? Super simpel om te maken: fruit twee teentjes knoflook in een beetje roomboter, bak de kipstukjes hierin aan, mik er magere kookroom bij en zodra deze zachtjes pruttelt gooi ik er een cup fijngeraspte parmezaanse kaas door,  en een halve cup pecorino kaas. Klein gesneden snijboontjes laten garen in deze saus, op smaak brengen met zout en peper. Lekker met spaghetti.  Wil je de saus wat calorievriendelijker hebben, vervang de roomboter door olijfolie of zonnebloemolie, en pak groentenbouillon met een scheutje halfvolle melk. De kaas zou ik wel zo laten, je wilt wel dat het lekker is he.

Als de kleine kittens over een week of 5-6 hier zijn moet Jon veel van zijn vrijheid inleveren omdat we de kleintjes nog minstens drie maanden binnen willen houden; zo kan de deur overdag niet open blijven staan, net als de ramen boven, dus lag ik vannacht te denken of een kattenluikje in de garage(achter)deur misschien een optie is. Eentje met een tijdslot, en alleen reagerend op Jon z’n chip, zodat de kleine boefjes niet kunnen ontsnappen in Jon z’n slipstream. Of zouden ze dan toch tussen Jon en de opening door kunnen floepen?  Zou er een kattenluikje met een muissensor bestaan, waardoor het luikje niet open gaat als hij een muisje mee wilt smokkelen? Anders wordt het wel heel gezellig in de garage. Wat is wijsheid? 

In gedachte heb ik ook al een hor met stevige gaas gemaakt voor de schuifpui, zodat deze voor frisse lucht open kan staan. In gedachten kan ik alles, nu alleen nog de uitvoering.

Allereerst iedereen bedankt voor de lieve woorden van troost na het overlijden van Loki, we missen ze nog vreselijk, Jon liep de eerste dagen klagelijk miauwend door het huis, hij checkt nog dagelijks haar slaapplekjes binnen en buiten ? en vroeg het zelfs aan de eksters of zij Loki hadden gezien

hij is er moedeloos van

Om hem en mijzelf wat op te beuren zette ik muziek op en maakte deel vier van de Great Barrier Reef mandala af, enthousiast assisteerde hij me en zorgde dat de stof niet van tafel gleed

hij wilde er niet meer van af, meestal staat hij op als ik ga lopen

Ik ben heel blij met het werk zover, de grote vissen heb ik een glimlach gegeven, deze zwemt voorop

En heeft een net andere kleur dan de rechtste vis

Zo ziet de bovenste helft er nu uit

De Japanse kers barst weer open

En eindelijk na 8 maanden ging de kapperafspraak gisteren door, er ging iets van 10 cm af, ? free at last ?

Bij de achterburen zijn jonge tuinmannen aan het werk, ze waren met zulke harde stemmen aan het praten dat ik me moest inhouden niet mee te doen met het gesprek, het leek wel of ze naast me stonden terwijl ik de eerder afgesnoeide takken stond klein te maken voor in de container. Zo te horen hielden ze zich in hun vrije dagen goed aan de Corona regels, ze hoopten over een paar maanden een terrasje te kunnen pikken met hun ouwelui. Ja daar verheugen wij ons ook op, wie niet? 

Zaterdag haalde dh onze oudste op van het station, en aldaar wegrijdend kon een bestuurster van een tegemoet komende auto “het” niet laten gaan toen ze de auto rijdend voor die van mijn lief de pas afsneed, uitstapte en via het open dak de bestuurder al slaand de huid vol begon te schelden. Asociaal? Niet echt, want ze zei:” Ze is pas veertien, jij vuile schoft.” Beetje jammer dat die gast (20-er) van schrik zijn auto in z’n achteruit zette en tegen die van mijn lief knalde. Damn. Collateral damage, gelukkig alleen maar blikschade en elektronische schade, geen whiplash oid. Evelien en manlief waren en vol van bij thuiskomst.

Zondagmiddag wipte Suzanne even langs, ze had haar zus al in geen maanden meer gezien, even bijkletsen, de warmte en genegenheid straalden via de ogen door de kamer, het voelde alsof we via onze aura’s  mekaar omarmden. Nog even volhouden.  Volgende week zien we onze zoon en vriendin hopelijk weer (op afstand), ze zijn al goed aan het opknappen, zij is alweer vrij van symptomen, hij nog niet helemaal.

Ik kwam deze foto tegen in de krant vorige week, en wond me er behoorlijk over op; ter begroeting elleboogje/onderarm tikken, wie heeft dat verzonnen en waarom gebeurd dit ondanks de 1,5 meter regel nog steeds?
Laat gaan Shirley.
Oh en wat te denken van een minister die in afwachting op haar testresultaat gewoon naar werk gaat, een positieve uitslag binnen krijgt en dan naar huis gaat. Ze had gewoon thuis moeten blijven. Ja, ook laten gaan.

En zometeen, als de tuinmannen de oprit van de achterburen schoonblazen en onze vijver bedekken met een dikke laag van stof en zand, laten gaan of zal ik ze nu even door de heg heen vragen niet richting de heg te blazen zometeen. Nee, er naar toe lopen doe ik niet, want ik wil ze niet bang maken, ik heb geen bh aan, ook dat laat ik voor vandaag even gaan. Als het laten gaan balanceert tussen decorumverlies en onverschilligheid wordt het best wel linke boel.

Het patchwork breiwerkje groeit maar langzaam, tijdens spannende series kijken schiet het niet op, ik mis dan geregeld een mindering en moet dan wat uithalen. Elk wannabe vierkantje meet 10x 10 cm.

Wat een heerlijk weer zo aan het eind van de middag, ik kan ook buiten zitten met mijn heksenborduurwerk, zal Jon leuk vinden, languit op de tuintafel liggen (Jon, niet ik) en af en toe achter borduurdraadjes aan rennen (ik )  Hopelijk hebben we over een paar weken weer zicht op een paar jonge katten, het liefst zwart, om wat leven in de brouwerij te brengen voor Jon. Ik speur geregeld het internet al af, maar tot nu toe helaas nog niks gevonden. Nee, dit plannetje laten we niet gaan.

Goeiemorgen, lekker geslapen? Hier iets minder,  zorgen om zoon en vriendin vanwege Coronabesmetting, spannend, maar de laatste berichten waren hoopvol.  
Net vanonder de douche even op de foto om mijn 8 maanden ongehinderd en wild groeiende bos haren te laten zien (van onderen is het niet de moeite waard om te showen, het is daar net zo grijs maar veel minder uitbundig dan boven, ) Wat zal ik blij zijn als ik over 8 dagen in de kappers stoel plaats mag nemen.
Ah Yvonne (Sommeke) ziet het hexagonplakkertje op mijn gsm hoes, ja deze had Merel van Birdblocks járen geleden bij zich op het Belgische quiltweekend, en hij veegt nog steeds mijn iPad beeldscherm schoon ?

Vrijdagochtend en ik ga lekker in de tuin aan de gang, de vlinderstruiken moeten serieus ingekort worden, de ene achter de vijver had een flinke pruik, en na het afknippen van de takken

zaagde ik de stam af tot 30 cm boven de grond, want hij groeide veel te scheef. Komt wel weer goed. Niet snoeien is erger dan flink terug snoeien.

Jon houdt alles goed in de gaten

‘s Middags ging ik een beetje kleuren en kliederen, Jon had geholpen met het printen van deel 4

En na het overtrekken

kon ik los gaan

Leuk hoe mooi het veranderd na het natmaken van de pigmenten

Zaterdagmiddag dook in in de voortuin, waar in de grinttuin onder de Japanse kers de anemonen bloeien

Ik was daar om de bolacacia naast de oprit te snoeien, dit moet, nou ja, kán je het beste om het jaar doen. Vorig jaar heb ik deze ook al gekortwiekt, dus ik kon het dit jaar overslaan, maar de meeste takken zijn dan zo dik dat het hard werken is. Niet dat ik vies ben van hard werken, maar een beetje minder hard mag ook wel. En de oprit van de buren was leeg, dus ik kon daar lekker aan de gang gaan zonder bang te zijn dat ik een auto beschadig.

Het was lekker weer, er liepen veel buurtgenoten langs, een enkele stopte even om een praatje te maken, gezellig.
Een onbekend echtpaar van middelbare leeftijd liep langs en de man begroette me vriendelijk, zijn zeer zuur kijkende wederhelft aan zijn arm liep stevig door, hem meetrekkend. Misschien had hij wijzend naar mij zojuist tegen haar gezegd: ”Kijk, zij kan het toch ook, en ze is ook de jongste niet meer?” Misschien had hij dat laatste beter weg kunnen laten, bedacht hij zich vast.
Dik anderhalf uur later inclusief opruimen was deze klus geklaard. De Japanse kers krijgt al een roze gloed, hij begint langzaam aan te bloeien

Verder met de Pampusgras in de voortuin, hier ging alles tussen het snoeien door in de blauwe zakken, twee zakken vol

de rotsheide Pieris Japonica trekt bijen aan, ik ben blij met elke bij die ik zie

Ik snoeide de lampenpoetsers pollen in de voortuin  en ruimde daarna alles op, maar toen ik de poort dicht deed klemden enkele takken van de winterjasmijn er tussen, dus hup pakte ik het snoeimes weer op. Het was hier wel oppassen voor de kamperfoelie die tot aan de top groeit en aan de voet de Japanse kweepeer met zijn venijnige doorns en mooie rode bloemen die nu open gingen. Ik was al halverwege toen ik deze foto nam,

En toen ik klaar was, was het al donker aan het worden, dus die foto komt later. Lekker bankhangen en uitbollen, we waren er aan toe.

Vandaag gaan de handschoenen weer aan, nog meer siergras dat afgeknipt moet worden, struiken die flink terug geknipt kunnen worden, en de “pergola” bij de schommelbank ga ik afbreken voordat hij het zelf doet,  in de achtertuin zal ik zegevieren met Jon in mijn kielzog.