Na een korte nacht, waarbij we allemaal om 3 uur wreed gewekt werden door het alarm dat afging, -glasbreukmelder in de keuken kreeg het op zijn heupen-, en we mekaar op de overloop tegenkwamen met slaapoogjes en gebrom “what the fuck..”, moest ik me na ontbijt na het maken van een afspraak met de alarm-monteur nog haasten om op tijd in Antwerpen te zijn, waar de quiltdag was, georganiseerd door Lisette van het Calico-house en Ilse de Beer, docent aldaar. Stap ik via de achterdeur die aan de voorkant zit binnen, bleek ik ruim een half uur te vroeg te zijn, beter te vroeg dan te laat, toch? In de zaal stonden de stoelen al opgesteld, klaar voor de show& tell, en was de zoon van Ilse druk in de weer met tafeltjes plaatsen. Buiten op het terras stond ook alles al klaar, hoopvol op mooi droog weer ging ik op advies van Yvonne -die vlak na mij was gearriveerd met haar vriendinnen- onder de kronkelwilg zitten,

die eerst van een heleboel takken ontdaan moest worden, die anders steeds in onze haren zouden gaan vastzitten. En daar zitten we dan, gezellig te wezen,

en als het zonnetje tevoorschijn zou komen, zouden we de hele dag verzekert zijn van schaduw. Ik spoot mezelf ook maar gelijk in met zonnebrandspul, een slimme meid is op de toekomst voorbereid, het kan er maar alvast op zitten. We begonnen met koffie en vlaai van het huis, de handwerkjes kwamen op tafel, het was genieten, met een koel briesje, maar met de belofte van de zon, en afwezigheid van regen kon de dag niet meer stuk! Tegen de middag doken we de zaal in voor de show&tell, die als een slideshow zo snel ging! Iedereen had hun quilts (af of tops) op tafel gelegd, Lisette gaf ze aan Ilse, die ze op haar beurt of zelf hoog hield, of haar zoon inschakelde, en een DH van een aanwezige quiltster hielp maar al te graag mee, wat een lieve man! En was de quilt geshowt, dan werd deze opgevangen door Yvonne en Anne, die hem netjes opvouwde en op tafel legde. En zo slonk de ene stapel, en groeide de andere net zo snel, want geen tijd voor de fotografes, als je hem er niet op had, dan moest je na de show& tell maar even de quilt opzoeken voor de foto. Perfect! Klik hier om de gehele slideshow te zien van deze dag eerst zat ik op de eerste rij naast Yvonne en Anne, maar al na de eerste foto maken zag ik dat dit niet zo’n strak plan was, als ik als hoffotografe mijn werk goed wilde doen, en al snel stond ik achterin de zaal, op een klapstoel, voeten vlak boven de poten, voor het geval dat. Met hevige verkrampte kuiten en een lamme arm liet ik me een uur later gecontroleerd van de stoel afvallen, het was afzien, maar jongens, wat had ik een mooie foto’s! Zal ik voor volgend jaar onze keukentrap meenemen, dat sta ik nog hoger, en dan staan er geen grijze mutsen meer voor in beeld 😉 Of ik kan zo’n hoogwerker huren waar filmmakers mee werken, ook handig, dan kan ik erbij gaan zitten.

Tijd voor de verloting van de gemaakte blokjes (opdracht van vorig jaar),  genoeg voor 4 gelukkige dames, en na afloop kregen we allemaal een potje met een rolletje stof, voldoende om er een speldenkussen te maken, het patroon zat er ook bij, en Ilse toont hier een paar exemplaren. Na de lunch (zelf meegenomen bammetjes) hingen de dames de quilts op tegen het hek aan de voorkant van het gebouw,

en ook nog een paar dichterbij het terras, wat een mooi gezicht allemaal! Zo konden we nog ene keer van alle quilts genieten, en praten met de makers, want niet iedereen had tijdens de show&tell iets verteld over haar quilt, Belgen treden niet graag op de voorgrond, hebben moeite met hardop roepen door een volle zaal heen, iets wat mij totaal vreemd is.
Tijdens het buiten zitten, rondlopen, kletsen en genieten van het goede gezelschap, heb ik zowaar bijna de schommelstoel afgekregen,

een stitcherie van Girls Day Out; ik moest iets te doen hebben vandaag, een handwerkje, en dit zijn zulke lieve blokjes om te maken, hiervoor vind ik wel weer een plekje.

Een dame wiens naam ik al kwijt was nog voordat ik thuis was, showde ons haar quilts, met trapsuutjes geverfd en alles zo mooi gedaan, van het patchwork, tot het verfwerk, als ook haar machinaal quiltwerk, ik werd er nederig van, we zaten allemaal zo te kwijlen!

Het was helaas al heel snel weer 4 uur, tijd om afscheid te nemen en naar huis te gaan, wat dankzij de files en wegomleidingen lekker lang duurde, ik ben van pure ellende maar via binnendoor weggetjes (de oude weg via Essen) gereden, want het was chaos op de weg.

Wil je foto’s gebruiken voor jezelf, om op je weblog te zetten, omdat je er ook bij was, klik dan hier, en je komt in mijn Calico foto album terecht.

En om nog een keer de hele slideshow te kijken, klik maar hier

Thuis gekomen had de monteur de klus geklaard, er ontbrak een veertje in de glasbreukmelder die hij woensdag had geopend om batterijen te vervangen; hetzelfde veertje had ik gisteren weg gegooid, denkend dat het uit een ballpoint kwam, niet dus. Ahja, shit happens. En net toen ik wilde voorstellen dat we maar iets uit de diepvries zouden gaan eten, (geen zin in koken, wel in opwarmen), kwam mijn ventje thuis die voorstelde langs de snackbar te gaan, even lekker slecht doen. Daar zeggen we geen nee tegen, als de weerstand verlaagd is door een overdosis aan quilterige praatjes. [youtube http://www.youtube.com/watch?v=3ccwIr4xgwU]