Na het eerste schaaltje waldorfsalade naar binnen werken -welke ik net had klaargemaakt- kwam ik er achter, dat ik de perziken was vergeten toe te voegen, en wat erger was, ik was ook nog eens vergeten deze te kopen, dus dook ik de voorraadkast in. Al gauw vond ik 2 blikken gemengde vruchten op siroop, en een blikje mandarijntjes op eigen sap, hij was wel al 3 maanden over de datum, maar goed, ingeblikt moet dat toch wel nog goed zijn?

Aan de bovenkant van het mandarijnenblikje zat een treklipje, handig om zonder blikopener het deksel er af te krijgen, maar dan moet je natuurlijk niet het lipje er af trekken zonder het deksel mee te nemen in de driftige doch vloeiende beweging. Gelukkig zijn we ‘old school’, en ligt er hier in de keukenla nog een blikopener, en na het uiten van enkele krachtige termen kreeg ik het blikje open, hierbij de hele bovenrand mee losgesneden; nu lag er meer sap op het aanrecht dan in het blikje, en meer metaal in het blikje dan mij lief was. Ik keek naar de mandarijnenpartjes, die er uit zagen alsof ze al eens opgegeten waren, en ze roken ook licht gefermenteerd.
Huppetee, weg er mee.
De 2 blikjes van het kerstpakket van vorig jaar én het jaar daarvoor waren nog niet verlopen, en deze kreeg ik zonder problemen geopend en na uitlekken konden de smakelijk ruikende en dito uitziende vruchtjes in de kom bij de salade; hier eet ik een week van (zo lang blijft het gek genoeg goed), als ik lekkere trek heb, want het recept van Hermie is echt heel mager!

Ik liep na deze geslaagde missie tevreden de woonkamer in, om nog wat naaiwerk te gaan doen, toen ik bijna tegen Tim op botste: “Je moet wel opletten he, met die huisjes, want je hebt overal de daken te klein gemaakt, de muren steken uit.”, en hij lachte om  de vraagtekens die massaal uit mijn hoofd schoten.

Ik liep snel het hoekje om, waar de huisjes hingen, en zag toen wat hij bedoelde.

Beginners-denkfoutje, van hem ja, niet van mij. Maar ik zie nu dat ik een stukje naad omgeklapt heb vastgestrikt in de ‘dakgoot’, dat haal ik nog wel uit, is niet zo netjes.

Tijdens het natafelen liet dezelfde zoon merken dat hij echt zat op te letten: “Volgens mij is het voor het eerst dat de koude pastaschotel die je hebt gemaakt, niet op is gekomen.

Weer vraagtekens boven mijn hoofd, want dat had ik vorige week vrijdag gemaakt, en dat weekend was hij niet thuis gekomen. “Had je er over gelezen op mijn weblog dan?”, vroeg ik hardop af, maar hij schudde lachend zijn hoofd. “Neuj, ik zag de pan in de kleine koelkast staan, gisteravond. Het rook niet al te lekker meer, dus heb ik er maar niets van genomen.”

Oooh, dat is toch te erg voor woorden! En die pan staat er dus nog in, want hij wist niet of het bewaard moest blijven voor een foto, wat een huishouden, met een bloggende en vergeetachtige moeder in huis. De kleine koelkast staat in de bijkeuken, doet dienst als overloop koelkast, voor grote pannen en zulks, en ik kom er dus niet echt dagelijks in.  Ik moet echt wel opletten!