Zaterdagmiddag kregen we Sophie op bezoek, en omdat ze nog geen rijbewijs heeft kwamen haar papa en mama mee. Ze waren hier lang genoeg om twee drie keer de fles te krijgen, mijn lief gaf de eerste

en ik de tweede, het is zo genieten van de geluidjes die ze maakt tijdens het drinken, en om ze daarna in slaap te zien vallen,

hier kunnen we geen genoeg van krijgen. En Jon ook niet, hij zat een hele tijd naar ons te kijken,

Ik had op de trampoline een bedje gemaakt van een knuffelzachte fleesedeken, zo lag ze vlak naast ons terwijl we aan tafel bordspelletjes deden. Jon vond het maar wat spannend.

Ja je weet niet hoe een kat op een baby reageert, je kan het beste moet er altijd bij blijven. Vind ik.
Te schattig

Tja, al het andere is futiel hierna hè.
Een paar dagen geleden stapte ik tijdens het eten klaarmaken op iets van Jon, hij besloot dat vlak achter mijn voeten liggen slim was voor het geval er iets eetbaars op de grond zou vallen. Hij gilde nog voordat ik mijn volle gewicht op een van zijn vijf uitsteeksels had gezet, en van schrik maakte mijn voet een detour waardoor ik bijna over mijn andere voet struikelde, en hij rende daarna naar buiten. Ik was blij hem een uurtje later richting de schuifpui te zien lopen zonder een manke stap, maar het moment dat hij mij in het snotje kreeg, tilde hij zijn rechter voorpootje heel hoog op en keek me  aan, mij een schuldgevoel willen bezorgen, maar niet wetend hoe hij een manke stap moest fingeren, liep hij quasi nonchalant de kamer in om halverwege de keuken opeens stil te staan. Met zijn voorpootjes op de plaats rust maakten zijn achterpootjes een paar korte snelle stapjes schuin naar voren, gooide zijn achterpootjes vervolgens in de negen uur stand, en ging hij zijn hol wassen; blijkbaar doen katten dit als ze zich geen houding kunnen geven na een gênante situatie. Nee, waar anderen bij zijn je achterwerk wassen, dat is pas gênant, toch?

Sherlock daarentegen liep wel behoorlijk te hinken, hij was onder mijn voeten gelopen toen ik ze in de garage hun eten gaf voor de nacht. Hij was na de gil waarvan ik me rot schrok gelijk gaan eten, en dus dacht ik er verder niet meer aan. Tot de volgende avond dus, tijdens het lopen steunde hij zo kort mogelijk  op dat zere voetje, en toen hij  stil stond  hield hij zijn linker voorpootje van de grond, en tijdens het eten steunde hij op zijn onderarmpootje; ik kon er niks geks aan voelen, en het bewoog allemaal heel normaal, maar dat zegt niks bij katten.hij gromde niet tijdens deze inspectie, maar wilde wel heel graag losgelaten worden.

Ik was voornemens (klinkt deftig) dat ik hem maandag na zou laten kijken door de dierenarts als hij er nog last van had, maar was vergeten dat ik om 12 uur mijn COVID vaccinatie moest halen en een paar uur later moest chauffeuren voor manlief. Met wie het trouwens elke week een klein beetje beter gaat, ook wat eten betreft, de pannenkoeken gingen gisteravond met smaak naar binnen. Het was behoorlijk druk bij de priklocatie, volgens de man die iedere automobilist de juiste kant op stuurde waren er al 600 mensen geweest, en voordat ik kon vragen of dit van vandaag was of van afgelopen week, wuifde hij met zijn hand dat ik door kon rijden.

Een bekende van Quiltshop Leur zette bij mij de spuit, ze vroeg wanneer ik weer langskwam. Eerst dacht ik dat ze de priklocatie bedoelde, maar natuurlijk had ze het over de winkel, en ik zei dat ik werkelijk geen idee had. Met mensen achter mij die op de prik stonden te wachten was een gezellig praatje maken niet de bedoeling, en ik liep snel door. In de wachtruimte mocht het kapje af, naast me zat een vrouw hevige puffend zwaaibewegingen te maken met de arm waarin ze de prik had gekregen, nog iets harder zwaaien en ze zou opstijgen. Lachend zei ze “Baat het niet, schaadt het niet”, toen we oogcontact maakten en ik zei dat ik van een arts had gehoord dat het niets uitmaakte of je de arm bewoog, stilhield of masseerde. Was het maar zo’n feest, dan zat ik nu niet met een pijnlijke arm.