Vanmorgen vroeg ging ik op weg naar de wc bijna op Puk staan die op het warmste plekje op de overloop lag, het was nog donker en ik had geen licht aangedaan; ik ontweek Puk maar net, en hij bleef tot mijn verbazing gewoon liggen! Manlief had vannacht hetzelfde meegemaakt, die Puk.
Als ik na douchen en zulks beneden loop, houden twee paar oogjes mij in de gaten, wachtend tot ik het vee uit de garage vrijlaat. Sinds de grote schrik enkele weken geleden durft Puk nog steeds niet om ‘s avonds laat met de oudjes mee de garage in te lopen.

De voerton moest bijgevuld worden, “geen probleem, dan eten we wel zo”, zullen ze gedacht hebben. Net als water uit een vuile bak buiten veel beter smaakt dan het verse uit de water kom binnen aten ze er hier met dezelfde gretigheid van.

En dan zit ik aan mijn (All Brans flakes) ontbijt en gelijk het ochtend tv kijkend, zitten deze ukkies te popelen van ongeduld, want oooh die havermelk is niet te versmaden. Fay springt sinds een dag of twee bij mij op schoot als ik zit te ontbijten, want het duurt haar veel te lang. En als ik dan stop met eten om haar te aaien blijft ze gewoon zitten. Sterker nog, ze biedt haar andere wangetje aan als haar ene wang voldoende is gemasseerd. Maar helaas staat ze het aaien alleen toe als er iets te eten bij komt kijken, voor wat hoort wat. Puk kijkt vol bewondering toe hoe moedig zijn zusje is maar durft het nog niet aan, ik kan hem tijdens het snoepen een aai over zijn rug geven, en dan schiet hij onder tafel weg. Wel is hij dan een paar tellen later weer terug om iets te eten.

Daar Jon hier ook gek op is moet ik het restje in mijn kom verdelen, ik weet het, ik verwen ze gruwelijk en zie het ze maar eens af te leren.

Als we even later de deur uit moeten voor de bestraling moeten de deuren naar de woonkamer dicht, Jon en Sherlock zijn dan al naar buiten en de kleintjes lopen al naar de trap het moment dat ik mijn schoenen aantrek, slimme beestjes.
Na de bestraling weer thuis rent Sherlock zonder voeten te vegen via de schuifpui naar binnen, hè nee, ik had net gedweild 😫

Nog geen twee uur later moeten we weer naar het ziekenhuis, de longarts heeft de labuitslagen bekeken en vindt het beter om de chemo een weekje uit te stellen. Bij dit behandelingstraject komt het vaker voor dat ze de patiënt tussen de chemo’s door iets meer tijd moeten geven om bij te komen, de bestraling vergt veel energie van het lichaam. We zijn er nu even niet rouwig om, afgelopen week kreeg manlief steeds meer energie, en hij had zich niet bepaald verheugd op de afmattende ziekmakende chemo’s deze week. Even een weekje extra goede energie om bij te komen. Ook heel fijn is dat we na morgen niet meer voor dag en dauw op moeten voor de bestralingen, zalig!

En met dit goede nieuws breekt het zonnetje door, Sherlock er uit, Jon er in

Puk komt even buurten,

Hij durft elke dag iets meer, zo lief zoals hij in zijn eentje speelt

En kijk eens wat schattig, dit zag ik een paar dagen geleden gebeuren, Fay die steeds dichter bij Jon ging liggen,

En toen ik even later aan de slag wilde gaan met een Frida Kahlo paneel, keek ze me slaperig aan

De bos bloemen op tafel was uitgebloeid maar enkele takken stonden er nog zo mooi bij, dat ik ze er in liet staan, de rood-groene bladeren krijgen wortels dus die gaan in een bloempot binnenkort, en de bloempjes beginnen nu wat te verdrogen, maar kijk toch eens, zijn ze niet schattig? Fay vindt ze ook gewéldig en peutert alle knopjes er af, niet om te eten maar om mee te spelen, minder schattig, maar niets aan te doen hoor, dan moet je maar geen katten in huis halen.

Over mooi blad gesproken, dit spul groeit als onkruid binnen, en blijkbaar groeien ze als bodembedekkers in warmere vorstvrije oorden. Ook hier was Fay verrukt van, ze knauwde er aan dat het een lieve lust was. Niet giftig, maar wel zielig voor het plantje. 

En dan deze, zo apart dat wanneer je het zou tekenen mensen zouden denken dat het een fantasie tekening is. Deze heeft Fay nog niet ontdekt gek genoeg.

Rondje tuin laat zien dat de lente in aantocht is, nou ja, bijna, maar deze boerenjasmijn heeft er al zin in in

Even genieten van het zonnetje uit de wind, maar wel op een klamme bank, Jon en Sherlock hebben hier geen problemen mee, Jon heeft er wel een beetje de pest aan dat Sherlock al het plekje naast me heeft ingepikt. De citroen geur van de struikkamperfoelie prikkelt mijn neusgaten, zalig.

Als ik na het buiten spelen de was uit de machine haal, baal ik ook, dáár was dus dat fijne klosje garen  gebleven, hij zat in de zak van mijn vest.

en oh wat was ik blij dat het dopje van het fijne haaknaaldje er niet af was gegaan in de was

Ik loop maar een beetje achter met de Frida Kahlo blokken, hier twee panelen op een lap stof getekend, ik knip ze later wel door. Eentje komt boven het middelste grote blok, en eentje er onder, Fay komt ook even kijken en vind de beweging van potloden geweldig. Maar omdat dit giftig kan zijn/ is voor katten waak ik ervoor dat ze ermee gaat spelen, ze springt van tafel na de zoveelste “Uh, niet doen”, gevolgd door een duwtje met mijn hand. Nou ja, duwtje is de opzet, maar mijn hand werkt als de achterkant van een magneet op ijzer, alsof ze door een onzichtige barrière wordt weggeduwd nog voor ik haar aan kan raken.

In de bovenste baan komt de handtekening van Frida, de vlekken op het dikke papier schijnen door de stof heen, eerste keer dat ik het zag schrok ik me rot: was ik zo aan het kliederen geweest? Neen.

Sherlock is mijn assistent tijdens het natmaken van de pigmenten, hij zorgt dat het lapje op de plek blijkt liggen.

Maar een van ons heeft niet goed op zitten letten, de afstand van de vogels ten opzichte van de letters is niet gelijk 😱

ik wilde al een nieuw paneel maken toen Helen Godden suggereerde om aan de o een vlaggetje oid te tekenen. Kan altijd proberen hè, misschien een beetje te dik gemaakt, maar niet verkeerd, ik laat het dan ook zo

En op naar het paneel dat vrijdag uitkwam, echt een joekel zoals jullie zien, het past net op onze twee meter lange tafel

Hier ga ik wel een weekje zoet mee zijn 😅 en die kaart met het eekhoorntje kregen we van de overburen, hier wil ik nog iets mee doen met Inktense op stof, denk ik. Oooh zoveel plannen en ideeën in mijn hoofd, where do I begin