Halloween, 2 zakken met minireepjes snickers, mars ed en geen kind die aan onze deur komt spoken. Dramatisch, want ik heb die 2 zakken in een mand uitgestort voor het geval de kinderen zouden aanbellen, en nu is het graaien; iedere keer als ik langs die mand loop, blijk ik wel iets in mijn hand te hebben en voordat ik weerstand kan bieden zit het al in mijn mond! En ik ben niet de enige, want zondag is de mand al leeg -hoera-, maar niet getreurd -of juist wel- want in de snoepla ligt nog veel meer van dat lekkers, trofeeën van Evelien en Perry na hun gezamelijke trip naar de supermarkt zaterdag, alsof het startschot voor snoepen is gegeven hebben ze tassen gevuld met schandalige lekkernijen, ik kon wel gillen.

Zaterdag knipoogde hij al naar me, die lekkere lange gele reep Toblerone, zondag sprak hij me aan: "Toe, een klein stukje kan geen kwaad.", maar ik bleef sterk, het was al te erg geweest met die minireepjes. Maar vanavond schreeuwde de gele reep met zo’n harde stem, dat voor mij aanval de beste verdediging leek; ik opende de la, pakte hem eruit, draaide hem zijn nek om en at de helft op. Heerlijke Toblerone smeltend in mijn mond, bestaat er een Nobelprijs voor verleiding? Morgen voer ik de andere helft aan de kinderen op, dan ben ik er vanaf en heb ik weer rust.