2 rijen blokken heb ik aan elkaar gezet en opgehangen en toen schrok ik, het oranje middenblok leek veel groter dan de groene er naast. Vol ongeloof -hoe kan dát nou?- pakte ik een meetlat en gelukkig bleken ze even groot te zijn, het kan ook niet anders, maar dan zie je hoe kleuren optisch kunnen verwarren. Mij zul je niet meer zien lopen in een oranje T-shirt, hoe lekker hij ook zit. ☺

Zo, ik ga nog 2 rijtjes naaien, en dan tafel dekken, de mannen komen zo thuis om te eten. Arme Tim voelde vanmorgen zijn spieren en vooral zijn rug van al dat gesjouw met dozen, hij was na het douchen terug in bed gedoken en Perry riep om 8 uur met verbazing waar Tim was, want hij was niet beneden. In bed dus en toen ik naar hem toe ging om te kijken wat er scheelde (ik dacht gewoon verslapen) trok hij knorrig de quilt over zijn hoofd en zei: "Ik ga voor 32 euro per dag mijn rug niet laten verneuken, het doet keifokking pijn!" Gisteren tussen de middag klaagde hij ook over zware dozen, en toen ik vroeg hoe hij de dozen optilde en neer zette, deed hij het voorover buigend met gestrekte benen voor. Ik was inwendig woest op degene die hem instructies had gegeven met dozen verplaatsen, enige voorlichting over tiltechnieken had hij Tim wel even mogen geven. Perry heeft hier niks mee te maken gehad, hij zag Tim alleen maar heen en weer lopen, niet tillen of neerzetten. Dus heb ik Tim voorgedaan hoe het moest en ontdekte tot mijn verbazing dat ik opeens vanuit staan in hurk en weer terug kon komen, zonder dat ik me ergens aan vast moest houden! Dit lukte me een paar maanden geleden nog helemaal niet en om dat gestuntel van omhoog klauteren via een stoel of optrekkend aan het aanrecht te vermijden heb ik het gewoon niet eens meer geprobeerd. Maar nu deed ik het zonder nadenken en zonder problemen ☺☺

Terug naar Tim: Ik wilde hem dus vanmorgen wel even in beweging zien, en toen ik zag met wat voor gemak hij uit zijn hoogslaper klom, leek het me meer een kwestie van flinke spierpijn dan wat anders, maar goed, dat kan ook veel pijn geven. Ik zei dat hij wel naar werk moest, dat iemand van hem verwachte een taak te volbrengen, "hij zit op je te wachten, je kan het niet maken jongen om thuis in bed te blijven vanwege spierpijn.", en met een paracetamol achter de kiezen en advies om de dozen niet te zwaar te maken is hij al brood etend de auto ingestapt. Tja, zo’n knul is niks gewend, hoewel je zou denken dat zo’n zware schooltas de hele dag sjouwen wel spierballen zou kweken. Hierna nog 1 dag en dan is hij klaar, en hij boft nog ook: vrijdag is de laatste werkdag van de bouwvakkers en dit wordt ieder jaar gevierd in een grote kroeg in Roosendaal, waar de werknemers vanaf 3 uur zoiets gratis mogen drinken en tegen half 6 ook nog een overheerlijke sate krijgen met stokbrood. Vorig jaar was ik er ook bij, bloedheet was het toen weet ik nog. En toen ik daar stond zag ik dat mijn kapper open was en ben ik even naar binnen geglipt om mijn haar voor de eerste keer sinds de chemo te laten knippen; het krulde over mijn oren en daarna zat er iets van model in. Zie hier mijn verslag van die dag. Leuk om weer te lezen ☺ vooral dat akkefietje van Suzanne met haar pijnstillers, gelukkig waren we niet nog langer weg gebleven of het had wel eens minder goed kunnen aflopen met haar.