Maandagmiddag (vorige week) verzuchtte ik:” Morgen doe ik helemaal niks!”, en daar had ik heel veel zin in. We hoorden even later venijnig gegil van vechtende katten ergens achter bij de buren, Jon en Fay zag ik binnen opkijken, ik hoopte dat Sherlock niet in de problemen zat, maar wat kan je er aan doen? Evelien zag Sherlock eind van de middag onder de veranda op de bank zitten,  hij leek wat schrikachtig dus liet ze hem met rust  

Toen het tijd was voor de midnight snack liepen Jon en Fay naar binnen, en Fay bleef naast mijn stoel zitten en keek naar buiten, Jon plofte naast haar op de vloer neer en begon zich te wassen. Toen Sherlock niet naar binnen liep ging ik naar de deur, stak mijn hoofd naar buiten en riep “eten!” , niet echt in de veronderstelling dat Sherlock zou komen, maar een mens moet wat. En terwijl ik de voerbakjes vulde en richting de hal liep met Fay en Jon voor me uit lopend, riep Evelien “hij komt er aan!”. Jon en Fay gingen de bijkeuken in en Sherlock kwam aanrennen en stoof de trap op. Huh, dat deed hij anders nooit.

Ik gaf de hongerlappen in de garage hun eten en ging toen naar boven om te zien wat er gaande was, misschien had Sherlock wel een muis mee naar boven genomen, brr, ik moet er niet aan denken. Hij zat naast ons bed en liet zich niet pakken, maar ik zag ook geen muis, dus wachtte ik af tot hij naar beneden kwam om wat te eten. En ja, toen kon ik hem oppakken en onderzoeken. Hij had een serieuze krabwond op zijn kopje en onder zijn kin voelde ik ook een wondje, en ook in zijn oortje.

Hij hield zijn kopje en nek stijf en het voelde ook dikker aan, en hij vond het niet leuk toen ik zijn pootjes checkte, zijn linker pootje voelde dikker aan, ik voelde daar een klein wondje en hij had er duidelijk pijn aan. Gelukkig had ik nog pijnstilling voor hem, en mocht hij in de woonkamer overnachten zonder eten, voor het geval dat; de volgende morgen zaten we bij de dierenarts, Sherlock had zijn keeltje helemaal schor gemiauwd tijdens de autorit en zat nu muisstil in zijn kooi. Blaffende en hijgende honden liepen voorbij, ik zou me als poes dan ook stil houden.

Hij liet zich rustig onderzoeken tot ze aan zijn pootje kwam, en hij probeerde zich los te wurmen. Hij mocht even op de grond lopen zodat ze kon zien hoe dat ging, hij liep heel laag bij de grond en en hij maakte zich heel plat toen ze hem weer oppakte. Inderdaad flinke wonden en een gekneusd pootje, de wond in zijn oor baarde de dierenarts nog de meeste zorgen, en ze schreef een antibioticakuur voor, hopelijk zouden we zo een flinke ontsteking voor zijn. Hij mocht naar buiten als hij zich goed voelde, hij bleef de hele middag binnen, ook omdat we naar fitness gingen, en zat later naast me toen ik na thuiskomst wat freubelde achter de naaimachine.

Het was toch weer een vermoeiende dag geweest

Gelukkig slikte hij braaf zijn medicijnen, hij at ze zelfs uit mijn hand toen ik er een beetje smakelijk ruikende liquid stick op had gedaan, wat een makkelijk beestje is het toch. Zijn pootje is nog niet helemaal de oude, de wondjes zijn mooi aan het genezen nadat hij er de eerste dagen veel last van had.

Zie hier ons waterornament, wat is Jon blij dat de pomp wederom verstopt is en hij er een fijn zit plekje bij heeft. Zo kan hij mooi zijn rijk overzien ☺️