Last saturday we went to see the musical ‘Joseph’ with his amazing coat, a nice patchwork coat. I saw a lot of pics of different coats, but I like the Dutch version the best. Afgelopen zaterdag waren we naar een groot feest, waar zo’n 500 man aanwezig waren; werknemers mochten hun familie mee nemen; het begon met veel toespraken, gevolgd door warm buffet en als hoogtepunt de musical "Joseph", ja die met zijn mooie patchworkjas. Het was er vanaf het begin heel warm, en al halverwege de toespraken viel Suzanne flauw. Terwijl we naast haar gezeten in de koele foyer bij de deur van de zaal zaten bij te komen van de schrik en het flauwvallen -Suzanne zat languit met haar benen op een voetenbankje cola te drinken, Mars te eten en regelmatig met een natte lap haar gezicht te deppen- konden we de mensen mooi observeren die de zaal uit kwamen om lucht te happen, of een sanitaire stop moesten maken.

In het begin keken we enkel naar de schoenen en kleren, gewoon kritiekloos hoor, als naar een modeshow. We zagen hele mooie schoenen en laarsjes, velen supersjiek en onmogelijk hoog, en ik keek naar mijn Durea’s aan mijn voeten, netjes gepoetst en best wel mooi, maar ook heel degelijk met een goed voetbed, ruimte voor de tenen en plat. Gelukkig vielen ze niet op onder mijn lange broek.

Hoe later op de avond, hoe moeilijker en oneleganter de dames voorbij liepen, als je van lopen nog kon spreken. Hier en daar werden de voeten ook steeds dikker, en strompelden ze op het laatst zelf, menigeen geholpen door de nodige glaasjes. En tegen de tijd dat het feest zijn einde naderde, liepen heel wat dames slingerend door de gang, eerst de verkeerde kant op en dan de goede kant op, elkaar vasthoudend en tijdens het strompelen hoorde ik ook enkelen hun schoenen verwensen naar de andere wereld. En ik, ik keek blij tevreden naar mijn degelijke Durea’s, geen centje pijn.

De mannen hebben het wat dit betreft makkelijk hoor, de meesten hadden hun gewone dagelijkse -lekker ingelopen- schoenen aan, maar ook zij hadden op het laatst van de avond moeite met rechtlopen, want stevig innemen kunnen de Brabantse bouwvakkers wel. 

En nee, ik zat/stond niet de hele avond op de gang, maar zo regelmatig om af te koelen, of om een gesprek te kunnen voeren. Suzanne werd na de voorstelling naar huis gebracht door haar vader, en heeft er niks aan over gehouden, gelukkig.