We moesten gister(zaterdag)avond naar een voetbalwedstrijd in Eindhoven gaan, NAC tegen PSV, we waren uitgenodigd door zakenrelaties, zo gaat dat he, en we zaten in een prachtige skybox van de ABN Amro, (oeh, als ik me niet vergis). Ik vind voetbal zo’n geweldige sport, dat weten jullie, mits de spelers in hun blootje spelen, en dat doen ze niet, dus vind ik er echt geen bal aan. Deze keer had ik ook niks van een handwerkje bij me, en dacht te kunnen wordfeuden, maar helaas was er geen ontvangst in het stadion!

Daar zat ik dus, op een luxe zachte stoel te blauwbekken,  in gedachten bij mijn quilt in wording, waarbij de randen klaar zijn, ze moeten er alleen tegenaan gezet worden.

Opeens werd ik warm op mijn hoofd, en ik dacht serieus dat ik flauw ging vallen of zo, heel raar, tot ik iemand achter me hoorde zeggen dat het wel scheelde zo, met die kachels aan in het dak. Ik keek omhoog, en zag daar dus langs de hele dakrand van die megastraalkachels op het publiek gericht. So much voor flauw vallen, ha. Een meneer 2 stoelen naast me zag me kijken en zei dat het wel lekker was zo met die warmte, en ja, dat beaamde ik. “Nu nog stoelverwarming en vloerverwarming, en dan ben ik helemaal happy.”, want wat had ik koude voeten en koude kuiten, brrr.

Van te voren waren we gewaarschuwd niet met gele sjaaltjes aan te lopen, en vooral niet te enthousiast te reageren als NAC zou scoren, want naast ons vak zat -veilig achter een glazen scherm- een zeer fanatieke supportersteam van PSV, de diehards, met korte lontjes en een waas voor hun ogen als er iets gebeurde wat hun niet beviel.

Dus vooral geen oogcontact maken, geen gebaren of andere aanstootgevende bewegingen.

Ik zat aan het eind van de rij stoelen, pal naast die hooligans, -die ondanks dat ze allemaal stoelen hadden, de hele wedstrijd gewoon stonden- en durfde me het eerste kwartier niet te verroeren, behalve om even omhoog naar de kachels te kijken. Maar aangezien ik van nature een zeer sociaal wezen ben, en ook behoorlijk nieuwsgierig, keek ik opzij, recht in de ogen van een stuurs kijkende kaalgeschoren dikke kerel in een nep-leren jasje met daaronder uit stekend iets met rood-witte strepen. Hij keek me recht in de ogen aan, en van pure schrik gaf ik hem een grote grijns terug, waarbij ik ook nog mijn ogen dicht kneep, en mijn schouders even ophaalde, zo van “hoihoi, wat gezellig he?” Zijn blik veranderde in een “DUH?” uitdrukking, waarbij hij ook zijn hoofd naar achteren trok, zodat hij er nog een onderkin extra bij kreeg, en toen durfde hij de rest van de wedstrijd niet meer naar opzij te kijken, denk ik, want hij heeft me niet een keer meer aangekeken. Cool! Ik voelde me gelijk een stuk veiliger.

Het was een saaie wedstrijd, 1-0 voor de thuisploeg, en ik blijf het verwarrend vinden wie welke kant op moet spelen, en waarom er opeens gefloten wordt door het publiek of door de scheids; ik mis het commentaar van de tv erbij. Nee, niks voor mij, maar voor de lief van m’n leven doe ik bijna alles.

Minder cool was dat we na afloop van een meneer in de skybox uitleg kregen over hoe we terug moesten lopen naar de garage bij het casino; hij stuurde ons gatverpielekes compleet de verkeerde kant op! Pas toen we na kwartier stevig doorlopen in een woonwijk waren aanbeland, voelden we nattigheid, we hebben toen rechtsomkeer gemaakt en zijn dezelfde weg terug gelopen als heen, en vanaf het stadion nog een kwartier lopen naar het casino, en dat midden in de nacht.