29 Augustus was ik aan de poets bij zoon en bijna-schoondochter die na twee nachten ziekenhuisverblijf weer naar huis mocht, zolang ze zich niet maar niet inspande; ze waren allebei thuis, maar tegen de middag gingen ze even naar het ziekenhuis omdat Yvonne hoofdpijn had en het niet vertrouwde, en helaas moest ze weer blijven. Deze keer voor minstens een week, en ze hoopten de zwangerschap tot 37 weken vol te maken.

Ik was sneller klaar met schoonmaken dan de week ervoor en maakte na de lunch hun stoep en terras onkruidvrij, geen before and after foto’s, alleen maar after. Gelijk de klimop die tot ver over de bestrating groeide terug gesnoeid, het knapte er lekker van op.

De katten kwamen geregeld kijken waar ik mee speelde, en toen ik opruimde was het even zoeken waar ze zaten om ze weer naar binnen te krijgen, dit ging gelukkig zonder problemen.

De volgende dag was ik behoorlijk stijf, maar dankzij de fitness die dag was ik woensdagochtend weer lekker soepel. Zo erg zelfs dat het mij een goed idee leek om nu ook mijn jongste dochter te verrassen met een onkruidvrij stoep en oprit.

De laatste keer dat ik er was kon het wel een krabbertje gebruiken, en mochten ze dit zelf al hebben gedaan, dan zou ik doorrijden naar het huis van mijn net overleden zwager, want zijn voortuin en pad waren de laatste keer dat ik het zag zwaar overwoekerd. René was er eentje van zelluf doen, ook al kon hij niet bukken of omkijken zonder om te vallen. (Ik had mijn hulp vorig jaar al eens aangeboden)

In de voegen van de bestrating bij Suzanne groeide een naar onkruid Varkensgras (lijkt niet op gras) dat uitwaaiert over alle stenen en groeit als een malle, maar dankzij een geweldige krabber koste het me niet zoveel kracht om het schoon te krijgen, alleen trok ik de grens bij de goot naast de stoep; dat is werk voor de gemeente.
Het was warm en zonnig, en ik stond de hele tijd voorover gebogen (met gebogen benen) met de zon op mijn rug, had mezelf van te voren flink ingesmeerd met zonnebrandcreme, dus na 2,5 uur van hard doorwerken zat ik onder vastgeplakte stof, zand en zweet. Maar het zag er keurig uit (de bestrating), op een verdwaald stukje onkruid na, helemaal happy.

Bij het perkje waar de gele bloemen te zien zijn was ik begonnen met onkruid tussen de vaste planten weg te trekken, maar stopte al snel, anders was ik er nog minstens een uur zoet mee. Suzanne was blij verrast, ik kreeg een appje met de vraag of ik langs was geweest, dat was nog eens mooi thuiskomen.

De stoep van de buren aan de ene kant zat ook vol met varkensgras, maar aan de andere kant was geen sprietje te bekennen, navraag leerde dat ze het met gif spuiten. Daar doen we niet aan mee.

Ik was om kwart over een weer thuis, en na een snelle douche en lunch kon ik na even gezeten te hebben maar met moeite opstaan, zo stijf weer, en ik voelde mijn knie, oei. Manlief sprak me bezorgd toe: “Doe nou niet teveel, denk je wel een beetje aan jezelf meisje?” . Ik zei blij te zijn dat Evelien een balkon heeft en geen tuin, want anders had ik me bezwaard gevoeld dat ik bij haar nog niet had geholpen. De rest van die week heb ik geen tuinwerk meer gedaan, vrijdag was ik alweer vrij van pijntjes, ook al was een uur fietsen en twee uur lopen in de stad zaterdag wel weer teveel van het goede, maar het maakte mijn hoofd wel lekker leeg. Lastig hoor, matigen, het is bij mij vaak alles of niets. Laatst zag ik onderstaande tekst, past wel bij mij

Puk zit graag bij mij in de buurt, hij springt nu vaak naast me, ook als hij gewoon langs loopt en ik klop op de poef, en zeg:  “kom maar Puk”, dan springt hij er gelijk op (meestal) en geniet van de aaitjes en kroeltjes en geeft dan stevige kopjes tegen mijn hand. 

En opeens kwam hij zelfs heel even bij mij op schoot, oeh geweldig 😻

uiteraard kwam dit omdat hij zijn fluffy knuffeldekentje herkende en helemaal zen werd

We maken er nog wel een schootkat van, zo eentje die blijft vasthouden aan de benen tot de zwaartekracht een van beide partijen teveel wordt. Bedenk me nu dat ik nog steeds nieuwe schootquiltjes moet maken die wat dikker zijn, want Jon gaat er echt voor als hij op schoot zit te kneden en te masseren, hij gaat door tot op het bot.