Na een beetje omzwervingen, nou ja, we weken af van de door de navigatiesnol opgegeven route bij Eindhoven, en kwamen via de oude weg de Koningshof opgereden, liepen we iets na 10 uur naar binnen, en oh, ik zou zo wéér gaan, als ik niks te doen had komende dagen, serieus. Bij het inlopen van de eerste zaal liepen we al tegen Dijanne aan,

die een demonstratie stond te geven van transferverf op stof brengen voor het maken van een sentinel figuurtje. Prachtig zijn ze, en ik heb ook een boek van haar gescoord, lekker om thuis op m’n gemak door te kijken, ik zag dat er hele mooie foto’s in stonden. Het hoekje om lopend botsten we bijna tegen Yvonne aan, die al kwebbelend tegen een ander -achterom kijkend- bijna door liep. Helaba.

Mijn moeder gebaart op de foto dat ze me goed in de gaten moet houden, voor het geval ik een lampenkraam induik, en Evy -die me zelfs met de digi voor mijn gezicht herkende, “hee, Shirley!”

chanteerde me -deed een poging tot, althans-, en zei dat ze een hele sappige lange mail op de quiltlijst ging zetten, mits ik met een daglichtlamp rond ging lopen. Nee, ik heb geen lamp gekocht, alleen maar gekwijld,

en zei tegen de verkoopster dat ik er wel eentje zou kopen als ik dan mijn oude lamp kon inruilen voor een jonger exemplaar, maar die vlieger ging niet op. Flauw hè?

Op de foto hieronder zit een buitenlandse dame, druk in de weer met kraaltjes en glitters en ander decoratiemateriaal om haar quilts op te leuken, nou ja, gewoon heel erg mooi, en heel erg veel te zien op de quiltjes.

ze verkocht haar werkstukfoto’s op een cd-rom, voor wie geen goede digi had, want ik mocht wel zelf foto’s maken, zei ze. Pfew. Ze ging voor de foto wel gelijk mooi zitten, fotogeniek,

Een andere dame, die ook geen woord Nederlands sprak, en die halverwege de dag ongetwijfeld geen rug meer over had, demonstreerde de ronde snijliniaal

en liet ook zien hoe ze de cirkel in het ronde gat naaide, althans, dat wilde ze laten zien, maar dat valt niet mee, al staand naaien

zeker niet met al die ogen in je rug prikkend, vol verwachting. Ze gaf het ook na een paar steken op, om het gewoon met handen en voeten uit te leggen.

Poppenhuizen zijn echt in, en ook op deze tentoonstelling ontbraken ze niet. Deze op de foto werd geshowd in een kraampje, en ik mocht er een foto van maken. Achterin de zaal was een prachtige grote poppenhuis, Amerikaanse stijl, en zo mooi met kleine quiltjes, die foto’s laat ik na afloop van de QTT zien.

Bij Dorry was het, net als bij alle andere winkeltjes trouwens, lekker druk, amper tijd om adem te halen, heerlijk!

Ik kwam ogen, oren en voeten te kort, om over de rug en de opslagcapaciteit in de bovenkamer maar te zwijgen, op den duur neem je niks meer op, en kreun je aan het einde van de gang: “Nee, niet nog meer quilts!”, als je weer een rij quilts ziet. En ik was niet de enige, echt niet, tegen een uur of half 3 zag ik veel dames die met een vermoeide blik in de ogen als dat van een junkie die aan het einde van een gelukzalige trip zit, en even geen nieuw shot wilt, gewoon omdat-ie te moe is om de spuit zelf te zetten.

Ik ben veel bekende dames tegen gekomen, zoals Anita, Marianne, (en dan komt het, namen!) Bernadette, Sabine, en nog een heel stel dames die ik vorig jaar op de Fonkelbee zag, een paar dames van het Dotten-weekend, oa Susan, en dan droogt de bron een beetje uit, later zullen er vast nog wel meer namen te binnen schieten. Nou ja, het naar binnen schieten is niet zo het probleem, maar dan liggen de namen op het puntje van mijn tong, en willen ze er niet uit, zo frustreren Hoe frustrerend? Nou, net als op de wc zitten na een gedane grote boodschap die minder groot uit valt als je had gedacht, en weten, of nog erger, vóelen, dat er nog meer achteraan moet komen, maar het wilt er niet uit, hoe je ook perst en zucht, het zit voor het gaatje maar vertikt het om het pand te verlaten. Onsmakelijk misschien, maar zo frustrerend voelt het, ongeveer.

Dorien tackelde me nog op het laatst, of ik haar op de foto wilde zetten met haar prijswinnende quilt, en natuurlijk zeg ik daar geen nee tegen, ik heb een hele mooie foto van haar gemaakt, al zeg ik het zelf.

Ter afsluiting een foto van de dames van Verdane, die de hartelijke groeten aan Joke doen!

Het was een heerlijke dag, gezellig met mijn moeder op stap, alles bekijken, bewonderen en soms ook verwonderen, en vooral bij de Japanse quilts vroegen we ons af hoeveel uren er in de dagen van deze dames zaten, alles met de hand gemaakt en zo intensief doorgequilt, met de hand.

Meer foto’s zijn hier te zien.

Mijn moeder had in Roosendaal de trein van kwart voor 5 terug naar Goes, en vandaar uit de bus naar huis; toen zij thuis kwam, zaten mijn lief en ik alweer in de auto, op weg naar een kraambezoek; het quiltje werd bewonderd, en pas later, toen ik het wasadvies gaf, viel het muntje dat ik het zelf had gemaakt, en werd er nogmaals naar gekeken. Altijd weer bijzonder om mensen te zien die nog nooit eerder een echte quilt in handen hebben gehad. 🙂