Dat ik emotioneel labiel ben tijdens de grijze pillen weken is bekend, en dat verbouwing, verhuizing en aanverwante bezigheden ook flinke stressfactoren zijn, is ook bekend. En als dan -na wederom een nacht van woelen en slecht slapen, want ojee wat als ik nou weer zo ga zweten- de tuinman komt met de offerte voor de nieuwe tuin en hij mij langs de neus weg vraagt of alles goed gaat met het nieuwe huis, lijkt het alsof er weer een luikje open getrokken wordt, en ik begin te huilen.

"En dan heb ik de offerte nog geeneens besproken", mompelt de tuinman geschrokken. Even alles op een rijtje gezet voor hem om het te begrijpen en voor mezelf om even te luchten, en toen ging het wel weer.

Toegegeven, de tuinofferte was ook om te huilen zo prijzig, maar ik hield me dapper staande. Er zit een ongesnokte hoeveelheid straatwerk bij (280 m²), en dat alleen al is zo duur, niet alleen de stenen maar ook het zware materiaal zoals graafmachine en tilmachine met zuignappen en trilapparaten, en dan het werk: afgraven, wortels verwijderen, zand erin, opsluitbanden of hoe ze ook mogen heten erin, steentje voor steentje leggen, aantrillen, invegen, you get the picture.

    Alles zal goed komen, je moet een lange adem hebben, moed houden en blijven geloven.