Nadat we zondag de bbq bij mijn ouders hadden, was ik niks aangekomen, wat heel vreemd is voor mij; meestal blijft er wel een halve kg aanhangen die er dan ook weer met een paar dagen af is. Maar nu dus niet, en ook kwam er niks aan toen ik dinsdag aan de stroopwafels bleef hangen, en woensdag een zakje chips, en donderdag een reepje chocolade, en vrijdag nog een reep chocolade at. Ondertussen was ik ’s nachts ook al een paar keer wakker geworden met een bezweet bovenlijf, borst en nekharen. Doodeng. Gevolg was dat ik steeds onrrustiger sliep, logisch.
Groot was mijn vreugde vanmorgen ook toen ik op de weegschaal stond en zag dat er ruim een kg bij was. Heerlijk, ik kon de weegschaal wel zoenen! Al die onsjes hebben gewoon zitten wachten met tevoorschijn komen tot ze met een grote groep waren. Toen ik Perry vanmiddag vertelde van mijn aangekomen kg, kwamen de tranen bij me. Die angst raak je denk ik nooit kwijt, eind december is het 2 jaar geleden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk -wat zeg ik: het zit gewoon in je huid dat gevoel van ‘ik heb kanker gehad’. Vandaag heb ik weer normaal gedaan met eten, nu durf ik weer op de caloriën te letten om er een paar kg’s nog af te werken voor de Kerst.
Vanmiddag heb ik nog een paar katten gemaakt, de muis die Suzanne ook graag wilt hebben zal wel komen zodra ik Witje heb nagemaakt. Het is leuk werk, en snel ook. Voor de vulling heb ik een oud hoofdkussen gesloopt, daar zal niemand wakker van liggen.
Hoi Shirley,
Dat van die angst snap ik helemaal en inderdaad je raakt het nooit, nooit meer kwijt. Ik heb geen kanker gehad, maar wel bijna 3 jaar geleden iets heftigs aan mijn darmen, darmbstructie, darmperforatie, 3 spoedopeaties, waarvan 1 op de IC, 4 dagen op sterven gelegen, 14 dagen in slaap gehouden, nog maar 1 meter dunne darm over i.p.v. de 6 meter die een normaal mens heeft, stoma’s gehad (dunne en dikke darm), kortom ook heel veel ellende en blijf natuurlijk problemen houden met die te korte dunne darm, waardoor ik er ook nooit van los kom en er elke dag aan denk. Maar laat die tranen maar lekker komen, dat lucht op. En wat betreft die zweetaanvallen: overgang? Ik ken jouw hele verhaal niet, misschien is dit wel een hele onnozele, domme opmerking, weet wel dat je nog hartstikke jong bent, maar bij mij begon het ook rond die leeftijd.
In ieder geval fijn van die kilo, gek hè dat een mens zo blij kan worden van een kilootje erbij!
Fijne dag verder,
Inge
Shirley, idd je raakt het nooit meer kwijt. En de goedbedoelde opmerkingen van mensen “je moet er niet meer aan denken”doen veel meer pijn dan dat men zich dat realiseert. Sterkte meid! We denken ook aan jou
oef, gelukkig niks aan de hand! joepie! de angst begrijp ik heel goed (al is die bij mij dan op een ander vlak, het gevoel is herkenbaar)
leuke katten! straks ook maar eentje maken…
En toch slijt het wel op den duur Shirley, het heeft gewoon tijd nodig. Het is bij mij nu 13 jaar geleden, en als ik nu wat geks voel denk ik echt niet meer: het zal toch niet weer……
Groetjes, Anita
Geen 13, al 15 jaar want ik was toen 40. Zie je wel, het slijt!!
Groetjes, Anita