Tien dagen geleden was ik met Zopje naar de kliniek geweest omdat hij niet meer at en steeds hoestte, en na onderzoek onder een lichte narcose bleek er een lange grasspriet in zijn neus/keel vast te zitten. Het werd verwijderd en er werd  bloed afgenomen om van alles te checken, creatinine was heel licht verhoogd en dit zou hij in de gaten willen houden, over 5 weken moesten we terug komen voor controle.

Zijn eetlust en levenslust kwam een beetje terug, hij ving zelfs nog een vogeltje, (ja, zielig voor het vogeltje, maar misschien was dit natuurlijke selectie en mankeerde het vogeltje al iets waardoor een oude kat het kon vangen) maar de laatste twee dagen at hij weer amper en sliep veel, ik kon met hem naar het avondspreekuur komen bij dezelfde dierenarts als tevoren.

De dierenarts schrok toen hij Zopje zag en onderzocht, hij nam weer bloed af om te bevestigen waar hij al bang voor was, zijn nierfunctie was zo dramatisch slecht dat er van nierfunctie amper meer sprake was, en inslapen het enige humane was, want Zopje voelde zich heel beroerd. Ik wilde hem niet weer een autorit door laten maken, en belde mijn lief die gelijk kwam om samen afscheid te nemen van een levende Zopje, samen erbij te zijn toen hij insliep, en thuis aangekomen namen Jon en Arya poolshoogte.

Ze waren allebei erg op hun hoede, diep respect voor Zopje’s uithalen die nu uitbleven; Loki was in geen velden of wegen te vinden.

Omdat de vliegen interesse kregen in Zopje nam ik hem op schoot, en Jon kwam er bij zitten met een heel serieus snoetje

We hebben hem iets na 8 uur in het avondzonnetje begraven op een plekje waar hij graag lag te zonnebaden, wat gaan we hem missen.

Zopje was zo’n lieve schootkat, en als mijn schoot al bezet was staarde hij de andere kat gewoon weg, he owned my lap ☺️