Vanmiddag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, geen idee hoe ze in mijn kast kwamen, opeens had ik ze aan, en ze zaten lekker. Dat je dappere of onverwachtse dingen doet met deze schoenen aan je voeten blijkt maar weer, ik knipte zonder pardon hup een stukje uit mijn stopvoetje, slechts gewapend met de wetenschap dat een -voor mij- wildvreemde vrouw dit had aangeprezen, om op deze manier meer zicht op je werk te krijgen. Misschien had zij een reservevoetje, dat ze zich deze luxe van het kapotknippen kon veroorloven. Maar het ging gelukkig goed bij de 1e poging, en ik genoot van het resultaat, nadat ik eerst de scherpe kantjes er vanaf had gehaald met een glasvijl (nagelvijl), het uittesten deed ik op 3 fibermail kaarten die ik vandaag voor de verjaardagslijst gemaakt heb. 

Leuk werk, kijk, hier liggen ze, klaar om even onder de pers te gaan, zodat de lijmlaag (ik plak een ansichtkaart met de 'mooie' kant tegen de achterkant van de stoffen kaart) goed kan hechten. Morgen ga ik er nog een paar maken, ander thema misschien, ik zal wel zien.

Dat van die wildvreemde vrouw en haar voetje had ik op de weblog van Yvonne gezien, zij schreef er over, maanden geleden; ik kan het bericht zo gauw niet vinden, anders had ik het wel gedaan. Ik voelde toen niet de behoefte om dit mijn mijn Pfaff stopvoetje te doen, ik gebruik immers de Bernina om door te quilten, en niet de Pfaff; maar op het quiltweekend had ik enkel mijn Pfaff bij me, en toen ik tijdens het quilten geen goed zicht had op waar ik zat te quilten, leende Lutje mij haar voetje uit, een nieuwe versie, de open geknipte versie. Zag er heel erg gelikt uit, mooi glad en zo, en het quiltte als een droom qua zicht op je werk. En toen ik vandaag de B'nina niet op tafel wilde zetten, was het afknippen een feit.