Oudejaarsavond gingen we bij familie in Tilburg vieren, en even was er paniek in de tent toen we Zipje kwijt waren, nergens te vinden en mijn vrees was dat hij toch naar buiten was geglipt, tot iemand riep: "Hij ligt onder de kerstboom!"

Als een schaduw, gecamoufleerd door de afgevallen naaldjes, lag hij quasi nonchalant, maar hij hield alles in de gaten. Met een gerust hart konden we de deur uit, het licht en de radio aan latend. We reden met 2 auto's, niet iedereen durft te rijden met dit weer, en zo vertrok ik later dan mijn ventje, omdat ik het adres van zwager niet uit mijn hoofd wist en hem moest bellen, zodat ik de navigatiesnol kon instellen. Aan mijn schoonzus die mee reed had ik niet veel, zij wist enkel het oude adres van zwager van een jaar of 10 geleden, maar wat een lange termijn geheugen, want die was ik alweer vergeten.

In de potdichte mist, met waarschuwingen van 90 km/u op de matrixborden boven de weg, en waar Mercedessen en BMW's dit negeerden en voorbij stoven alsof zij onschendbaar waren en andermans leven niets waard was, maar even latere lekker langs de kant van de weg stonden met mannen in blauw naast hun, kwamen we veilig aan. Ook dankzij mijn navigatiesnol, wat eerlijk, ik herkende de weg en de afslagen niet eens, zo dicht was de mist af en toe.

Bij mijn zwager kregen we lekker te eten, en speelden we na afloop een leuk spel, 'Ben ik Napoleon'

, echt heel grappig en vaak lastig, en vooral als je mee zit te kijken bij het andere team.

Mijn zwager woont 4 hoog in hartje Tilburg, en aan de overkant van de straat had zich een nieuwe café gevestigd, die vlak voor 12 uur door grote wagens bevoorraad werd van vuurwerk. Toen er op de tv gestart werd met aftellen (nog 3 minuten of zo?) begon buiten het geknal, en we schrokken ons rot, zo vlak voor het raam ontploften de pijlen in hoog tempo. Na middernacht, na het gezoen, de beste wensen en met champagne toostend op het nieuwe jaar , gingen we naar beneden, om op redelijk veilige afstand naar al het vuurwerk te kijken. De lucht was al gevuld met rook, en met naar boven kijken kreeg iedereen as en stukjes papier op hun hoofd. Je moest ook echt niet met je mond open naar boven kijken, want dan had je zo een mondvol.

Half 2 en er was nog geen eind in zicht bij het café betreffende de vuurwerk-voorraad, maar mijn ventje had zijn grote pijlen en potjes met veel plezier afgeschoten, ook al verdwenen de grootste pijlen uit het zicht achter de hoge gebouwen, of uit het zicht door de mist en rook, en toen hadden we het wel gezien. Jassen vol rode papiertjes, haren vol as en longen vol rook, het was mooi geweest, naar boven voor een afzakkertje, wat napraten en huiswaarts. Het was bijna 3 uur eer we thuis waren, wat een nacht. De katten keken eerst goed vanuit het deurgat of de kust veilig was, en toen gingen ze op de stoep zitten, de rust in zich opnemend. En wij ook, maar dan in bed.

Het is zo rustig buiten, het zonnetje komt waterig tevoorschijn na een hele morgen miezerregen, en de volgens zingen! Nou ja, eentje hoorde ik net flink van zijn neus maken, en ze vullen hun buikjes, ook de specht. Helaas is deze foto door het dichte keukenraam genomen, dus niet haarscherp.