We hebben een nieuwe bewoner in huis, zie hier (foto van de opvang) Sherlock, 3 jaar oud en heel erg mensenschuw, maar wel een kattenvriend, en dat is toch het belangrijkste voor Jon. Hij komt uit een dierenopvangcentrum in Krimpen aan den IJssel, waar hij onder de naam Jochie terecht was gekomen via een andere opvang; zijn baasje verhuisde naar een appartement en daar paste geen buitenkat bij. In het vaccinatiebewijs staat dat hij op 18 febr. ‘21 zijn eerste inenting kreeg (nobivac) bij een Rotterdamse dierenarts, en 24 mrt zijn tweede (Versifel) bij een dierenarts uit Spijkenisse. Hoe toevallig is het dat hij precies drie maanden huisloos is geweest.
Ik wilde eerst voor jongere katten gaan, meervoud en jonger dan 1 jaar, maar op zoektocht via verhuisdieren, dierenopvang en asiels zag ik deze zwarte muizenvanger genaamd Jochie met een gehavend oortje, jongens toch, kijk eens naar dit koppie, aaah. Geen idee wat dat plekje op z’n pootje is, ik vergat het te vragen en heb hem nog niet goed kunnen bekijken. Bij nader inzien lijkt me dit een kaalgeschoren plekje voor bloedafname na de narcose voor algehele controle en castratie.
Dat de verzorgers na al die tijd nog geen contact hebben gehad met Jochie, zegt genoeg over het anti-sociale leven dat dit drie jaar jonge jeweetwel katertje met zijn baasje had. Geen aai gewend, diep triest, maar misschien was dit het beste wat die man kon doen, ik mag niet oordelen daar ik de situatie niet ken.
Ik kwam met onze kattenkooi met mooie hexagonhoes aan, maar vanwege de grote klep was deze niet geschikt, ze waren bang dat de kat hier na het vangen net zo snel weer uit schoot. Vanwege de minste stress voor Jochie hadden ze een kartonnen doos in een kleine bench gedaan, en hier kregen ze hem in, ze kwamen na een kwartier opgelucht naar de wachtruimte met de onder handdoek en deken verstopte bench; toen hij de doos zag was hij er uit zichzelf ingekropen. De bench paste net op de achterbank van de snuifdoos, en de hele rit naar huis gaf Sherlock geen kik, als ze me een bench met lege doos hadden meegegeven dan had ik dat gelijk geloofd.
Evelien had de namen Sherlock, Mortiarti en Mycroft bedacht voor de drie kleine kittens die we eerst zouden nemen, tot we de prijs hoorden die er per kitten gevraagd werd, en dan waren ze niet gechipt of gesteriliseerd. Ik zat met €100,- veel te laag, daar ging ze het echt niet voor doen. Pfff, dan niet, ik was niet van plan om het broodfokken van kittens aan te moedigen. Voor Sherlock moest ik €118,- neerleggen, de chipregistratie staat nu op onze naam, dat zijn normale prijzen.
Manlief droeg de bench naar boven terwijl Jon in de keuken achter gesloten deur zat
ik had gisteren de voormalige slaapkamer van Suzanne catproof gemaakt, samen met Jon uiteraard, na het maken van de foto’s heb ik de vensterbanken zo goed als leeg gemaakt,
en de quilt op bed nog vervangen door oude dekbedhoes met een opgevouwen zachte fleese knuffeldekentje bovenop een oude hoofdkussen, voor het geval Sherlock zich als een prins op de erwt gaat gedragen. Wishful thinking. Nu is de boekenkast leeg, maar na het leegmaken van één plankje vond Jon het al geweldig: “Niks meer aan doen”.
De krabpaal van Loki en Arya van beneden heeft een mooi plaatsje gekregen bij het ene raam, ook hier checkte Jon of hij goed stond. De pilaar rechts is van beton, ik zit er hard aan te denken om hier dikke sisaltouw omheen te wikkelen, dit maakt dan een stevige en hoge krabpaal.
Ik vroeg de verzorgster die de overdracht deed over de voerbak die Jochie gewend was, een plat bord of een schaaltje, om de verhuizing makkelijker te maken, en het blijkt dat hij eten kreeg in dit geval, die ze ook te koop hadden in hun winkeltje. De bedoeling is dat je de kat zijn normale portie eten geeft (ik neem aan alleen droogvoer, want anders heb je elke keer een flinke afwas) en dat ze hiervoor ook moeten werken, nadenken en zoeken. Het voorkomt dat ze achter mekaar hun portie naar binnen schrokken (en kort hierna weer uitkotsen). Ik schoot een beetje uit met brokjes strooien, oei.
De verzorgster zei dat ik niet moest verwachten hem in actie te zien als ik in de kamer was, zij zagen hem pas ‘s avonds laat uit zijn schuilplaats komen, en dan ook alleen via de webcam. Awh.
Na de lunch ging ik met mijn kopje koffie (eerste van de dag, ik was er zo aan toe) naar de kamer van Sherlock, nam plaats in de bureaustoel en nam de ochtend door, ondertussen genietend van de koffie. Toen deze op was ging ik op mijn knieën voor de bench zitten om al kletsend de zwarte vlek achterin de doos te aanschouwen. En zowaar kwam de zwarte vlek in beweging, hij draaide zich alleen maar om en keek me met zijn grote donkere ogen aan, en toen ik lieve woordjes zei gromde hij naar me, maar zijn oren bleven overeind staan. Kijk, daar ben ik al blij mee. Ik nam nog een foto (later belichting aangepast, want ik wilde niet flitsen) en kwam overeind.
In de la van de commode lag een stokje met veren met een irritant piepbeestje aan de uiteinde aan een elastiek, veel te onrustig om hier morgen met Sherlock mee te spelen. Dat het beestje piepte merkte ik pas toen ik het gisteren uit de verpakking had gehaald, crisis, waar is dat nou goed voor, en dus kocht ik er vanmorgen bij de opvang eentje met veren aan het eind van een touwtje en legde deze op de commode voor later. Maar het piepbeestje deed dus waar het goed in was en plots klonk er vanachter de deur een klagelijke miauw van Jon, die naar binnen wilde. Hij had namelijk dat speeltje gisteren ook al ontdekt en vond de veren geweldig! Nou, dat kwam goed uit, hij mocht hem hebben; ik glipte met een voet Jon tegenhoudend de kamer uit en toen hij het stokje met veren in het vizier had rende hij achter me aan, trappen af en de keuken in.
Als Sherlock morgen niet in de doos in de bench ligt breng ik deze naar beneden zodat Jon aan zijn geur kan wennen, en dan krijgt Sherlock het speeldekentje van Jon in een andere doos waar hij vast in gaat kruipen. Aan dozen geen gebrek in dit huis ?
Ik hoop dat Sherlock nu dat hij in een rustig huis woont snel over zijn angst heen is en over een weekje of zo door het hele huis durft te lopen en dan een tijd later als hij echt gewend is in huis lekker naar buiten kan om samen met Jon frisse neusjes te halen en muisjes te tellen. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
En wie weet komen er over een paar maanden nog twee kittens bij, de tijd zal het leren.
Heel veel succes gewenst!
Het heeft mij 2 maanden gekost eer ik m’n grijze kon aaien zonder dat ze in elkaar dook of wegvluchtte.
Nu loopt ze mij voortdurend achterna, samen met haar zwarte zusje.
Komt vast goed!
Hartelijk welkom Sherlock! Mooi beestje hoor.
Ik hoop dat hij zich snel thuis zal gaan voelen bij jullie.
sommige katten zijn van nature zo, ik heb er ook zo één, hier in huis geboren en dus van kleins af aan mee geknuffeld etc,, heeft 9 jaren geduurd voor mevr bij me kwam liggen, en na nog eens 2 jaar komt ze op schoot knuffelen. wat er in de tijd veranderd is we zijn een oude mensen huishouden geworden, blijbaar hield ze niet van drukte. haar zoon daar in tegen heeft daar nooit last van gehad.
Even tijd geven, dat komt wel zeker goed. Ga er iedere dag even bij zitten en wat tegen kletsen. Hij zal snel doorhebben hebben dat je niks vreselijks met hem van plan bent.
En Jon zal vast ook blij zijn met een nieuw maatje!
Gefeliciteerd met Sherlock!
Eentje met een rugzakje adopteren is geweldig. Sherlock krijgt eindelijk de liefde en aandacht die hij verdient. Veel geluk met hem en voor hem.
Dat plekje lijkt van bloedonderzoek?!
Vee
Ach arme Sherlock–niet gewend aan aaitjes en aanhalen.
Hoop dat je hem gauw uit de doos krijgt en hij zich laat aanhalen.
Dit zijn katten die een kans moeten krijgen en met liefde verwend moeten worden.
Succes!
groetjes, Truus uit Drenthe
Gefeliciteerd met de nieuwe aanwinst !
Sherlock is in een gouden nestje terecht gekomen en binnen korte tijd
een tof speelkameraadje voor Jon !
Marte
Toch vreemd dat zwarte katten meestal overblijven in een dierenopvang, ze zijn zo mooi en leuk. Ik heb hier ook een zwarte kat, een oudje dat wel.
Prachtig Shirley komt vast goed,en straks als hij aan jullie gewend is heerlijk genieten van beide snoezepoezen,groetjes Anneke
Veel plezier met Sherlock. ? Hopelijk voelt hij zich snel thuis.
Wat hartverscheurend toch, schuwe katjes. Maar wat heeft hij nu een gouden mandje! Dat kan jij wel Shirley. Kaal plekje is idd infuus geweest.
Veel knipogen en je ogen zachtjes open en dichtknijpen, dat betekent “alles ok”
En als je bij het jochie gaat zitten handwerken is tie zo om. Jij bent dan zelf rustig en je doet allemaal gekke dingetjes met je handen en draadjes. Man, geweldig toch?
Veel plezier met moederen 🙂
Succes , met de nieuwkomer. En de eventuele volgenden.
Een neefje van mij en zijn vriend hebben , ik doe een gok , een stuk of 20 poezenbeestjes.
Zij hebben een hele grote buitenruimte / ‘ tuin ‘ , helemaal met gaas afgemaakt , ook de bovenkant .
het zijn hun kindjes .
FB …martin hoeksema ( = de vriend ) Hij zet regelmatig foto’s.
Gefeliciteerd met Sherlock. Mooie kat. Komt vast goed met hem. Je bent een echte kattenmoeder en weet precies hoe je met ze om moet gaan. Ik ben benieuwd hoe de twee katten reageren als ze elkaar ontmoeten.
Succes met alles.