Loop ik ’s morgens met blote voeten buiten rond om de planten in bakken water te geven met de tuinslang (netjes in de bakken, niet teveel verspillen) stap ik op het paadje op een paar scherpe steentjes, au. Klaar met water geven ga ik op zoek naar die steentjes, en zie dat het pad langzaam wordt overgenomen door gras, onkruid en blad, en besluit het even op te ruimen, de foto maak ik als ik net een paar minuten bezig ben, maar je ziet nog wel tot waar het pad bedekt was. De steentjes vond ik ook, split uit de voortuin, huh?

Het is lekker werken in de schaduw met een zacht windje, Zopje ligt zich op te warmen op het grasveldje,  en ik ga rustig door,

onkruid dat tussen de stenen groeit laat zich makkelijk wegtrekken,

en ik neem gelijk ook even het pad langs de pergola en tuinhuisje mee nu ik toch bezig ben.
Voordat ik er erg in heb, sta ik recht in de volle zon bij de druif (daar achter de groene gieters) en voel het zweet over mijn lijf lopen,

mijn bril zakt van mijn neus en het zweet druppelt ook al mijn ogen in, ik houd het dan maar voor gezien, het is mooi geweest. Na een koele douche (niet koud want dan sluiten de bloedvaten zich en koel je juist niet af) ga ik met een glas ijsthee voor de ventilator zitten en wacht tot ik weer op temperatuur ben gekomen, de aanval van werklust is weer voorbij. Maar het pad ziet er weer netjes uit, waar op blote voeten lopen toe kan leiden.