Allereerst even onze kletsende douchemat laten zien, zo gezellig: elke keer als ik in de badkamer kom verrast het miauwtje me weer. Wat ligt er nou lekkerder dan op een door vloerverwarming opgewarmde zachte mat in een rustige en warme omgeving? Zopje weet het wel, hij is er de laatste dagen vaak te vinden.

Zipje heeft het ook een tijdje gedaan, zelfs in het lege bad had hij het naar zijn zin – ik denk dat de vloerverwarming hieronder het ook lekker warm maakt- maar nadat hij een paar keer is opgesloten in de badkamer doet hij het niet meer. Ook in de wc zal je hem niet meer vinden zomaar, hij heeft er een avond heel lang voor moeten miauwen eer we door hadden dat het gemiauw daar vandaan kwam.

Pureren, waar slaat dat nou op? Nou, op Perry’s eten, bijna alles moet eerst in de pureerbak van Braun klein gemalen worden, anders krijgt hij het niet weg. Saucijsenbroodjes eerst opwarmen en dan in 3 stukken pureren, het ziet er niet uit maar ruikt zalig en het hapt heerlijk weg. En vanavond aten we dus frites met sla en biefstuk (voor Perry tartaartjes), nou, gewoon per onderdeel gepureerd en zo lagen er 3 hopen prut op Perry zijn bord. En het smaakte heerlijk. Alleen was ik vergeten dat een tartaartje al gemalen biefstuk is, dat drong pas door toen ik het ding in een paar stukken aan het pureren was. Nou ja, beetje jus er over en smikkelen maar.

En dan over dat naaien, niks dubbelzinnigs hier aan (dat kan ik Perry toch niet aandoen?) , nee, het gaat gewoon over machinaal naaien, met de naaimachine aan mijn werktafel in mijn naaikamer. Van de werktafel was tot vanmiddag niets te bespeuren, helemaal bedolven onder een almaar groeiende stapel van lapjes, tijdschriften, herstelwerk, tussenvulling, doosjes garen, patronen (nee mama, ik heb die van jouw nog niet gevonden, die van de zee van McKenna) tasjes met stof en ga zo maar door. Ook een vak apart hoor, dit stapelen: als je het niet goed doet gaat de hele boel schuiven en heb je zo op de grond nog een stapel. Je snapt dan niet waar die stapel vandaan komt, want op de tafel ligt nog zo’n stapel.

Maar nu lekker niet meer; ik ben met een paar troostblokjes bezig, eenvoudig stroken snijden en naaien.

jaja, okay, het ziet er nog steeds uit alsof er een bom ontploft is rechts. Dat ga ik morgen aanpakken, alles op zijn tijd.

Op dit moment zit Zopje op tafel, dat is lang geleden dat hij dit heeft kunnen doen zonder dat hij hierdoor een aardverschuiving teweeg bracht.Minstens 1½ jaar? Dan moet alles toch even bekeken worden.