Ik begin met het mooie nieuws: dinsdag kreeg manlief de uitslag te horen van de controle CT-scan en alles was goed, slechts restjes dood weefsel en littekenweefsel zichtbaar bij de longen wat nog moest worden opgeruimd/genezen. Het heeft zijn tijd nodig, een half jaar geleden waren de behandelingen net klaar, en nu kan/lust manlief alweer zoveel. Tranen van opluchting, de aanloop naar de uitslag was weer een zenuwentoestand, maar we kunnen er weer tegenaan. Tot over drie maanden.

Helaas loop ik niet over van mentale stabiliteit, er wordt aan gewerkt maar de psychologe voor wie ik een verwijzing heb, heeft een wachttijd van minstens vier weken, dus roeien we met de riemen die we hebben bij de reguliere psychologe die het ook zo druk heeft dat ik over drie weken pas weer kan langskomen. 

Gelukkig is er afleiding, ik brei aan het vest in de avonduren (nee, nog niet klaar) en afgelopen zondag kreeg ik een uitnodiging vanuit Noorwegen om mee te doen met een vijf sterren raid. (Pokemon) Altijd leuk, we zaten er met vier man in voor aanvang maar toen het gevecht begon waren er drie afgehaakt 😣 en moest ik het monster alleen proberen te verslaan. Ook stoppen was geen optie, ik ga geen remote raidpass weggooien, dus doortikken op het schermpje (ziet er niet uit), vlak voor het eind was mijn team van vechters dood en moest ik een nieuw team aantikken, en met slechts vijf seconden op de klok had ik de raid boss verslagen.  Yes!

En veel leukere afleiding in de vorm van familiebezoek, lekker eten, natafelen

spelletjes doen en Sophietje knuffelen

Wat een vrolijk meisje

Ik maakte de afgelopen dagen nog wat kleertjes voor Sophie, de broekjes zijn nog wel wat te groot maar dat lost zich vanzelf wel op; ik was vergeten op het getekende patroon erbij te zetten dat het inclusief broeksband was en dat als ik boordjes aan de pijpjes wilde maken, ik de pijpen iets korter moest knippen. 

Schattig hè met dat labeltje.

En nog ben ik niet door de stofjes heen, er is nog genoeg voor een broekje/hansopje en drie jurkjes.
 
Fay begint zich steeds meer te ontspannen op mijn schoot, ze ligt niet meer in de startblokken klaar met haar neusje bij mijn knieën, aaien vind ze heerlijk zolang ik maar niet aan haar buikje kom.

Er moesten nog boodschappen in huis gehaald worden, ik had de auto achteruit ingeparkeerd tegen de stoep bij de supermarkt, en reed later met het winkelwagentje naar de auto, kofferbak openen en de tassen er in tillen. Het winkelwagentje had steeds de neiging om tegen de auto aan te rollen, en na de tweede keer het wagentje weg te hebben geduwd werd ik een beetje boos.
“Stil blijven staan jij!”, mopperde ik, maar blijkbaar zei ik het harder dan ik dacht, want een meneer die met zijn fiets achter me langs liep stond opeens stil en keek me geschrokken aan. “Nee, niet u, ik heb het tegen het winkelwagentje”, zei ik. De man van in de veertig, zo te zien gewend orders van een vrouw te krijgen (en te gehoorzamen) keek me met half open mond sullig aan en liep toen snel door. Wie praat er nou tegen een winkelwagentje, moet hij gedacht hebben. Ik dus.