Toen Evelien me gisteren vanuit de trein sms'te met de vraag of wel al een mooie boom hadden staan , overviel het me een beetje. Zie je wel, ik wist dat ik deze week wat was vergeten, de bordjes in de buurt met 'kerstbomen te koop' waren wel duidelijke aanwijzingen, net als de kerstliedjes die non-stop op de radio te horen zijn, maar het drong niet helemaal tot me door dat er ook actie ondernomen moest worden.

Dus zaterdagmiddag zijn we met het hele gezin verdeeld over 2 auto's op stap gegaan, op zoek naar de ideale kerstboom. Bij tuincentrum 1 vonden we geen boom naar wens voor de woonkamer, ze werden allemaal te klein bevonden (we zijn niet snel tevreden) , maar we vonden er wel eentje voor in de hal, en ook genoeg tierelantijntjes, en voordat ik er erg in had liep man en dochters tussen de snuisterijen, terwijl zoon rustig buiten stond te wachten tot iemand de auto even van slot wilde doen, zodat hij de kleine kerstboom er in kon zetten.

Na afrekenen reden we naar de boer vlak bij ons oude huis, en jawel, de boom der bomen stond helemaal achteraan naar ons te zwaaien, nonchalant tegen de koeienstal aangeleund, met een lekker sappige kluit; het was de ideale boom, groot, mooi egaal vol en taps toelopend. Met man en macht werd er een 'kous' overheen getrokken, en toen was het plan dat hij zo huppetee de kofferbak van mijn auto ingeschoven zou worden, maar hij bleef steken op de helft, zo dik was hij. De kofferbak werd met een oranje touwtje dicht gesnoerd, en zo reden we naar huis.

Met 3 man sterk werd de boom der bomen de woonkamer ingesleurd, helaas was ik niet snel genoeg om bij de voordeur een mat onder de kluit te schuiven, zodat er een zandspoor van voordeur tot in de woonkamer getrokken werd, en de boom in pot nu modder stond te lekken op de marmeren tegelvloer. Normaal wordt er eerst een bakje gedaan, rookt manlief buiten een peuk, duiken de kids elk met hun eigen fles cola achter de pc, en moet er vanuit het trapgat naar boven vocaal geweld aan te pas komen ("komen jullie even helpen?") om iedereen weer te activeren. Ik schrok dus wel van het tempo, en liep even later beduusd met een grote curverbak naar de boom met het verzoek of ze hem nog even wilden optillen, wel zo makkelijk met water geven. Nou ja, water geven kan altijd, maar het maakt zo'n rotzooi.

Op de foto heeft de boom z'n rokje al om, want al dat blote, dat kan niet, ook een boom heeft z'n grenzen. Het ruikt heerlijk naar dennentakken, en de spinnen en kevertjes zijn al buiten gezet. Geen idee wat modder met de marmeren tegels doet, maar ach, daar hebben we na de kerst weer een mooie herinnering aan, elke keer weer als we die rare grauwe vierkante plek in het midden van de kamer zien. En als ik eerlijk ben, negen van de 10 keer ligt er toch een quilt-in-wording daar op de grond. Of een kat. Of een quilt en een kat.