Opeens

En dan opeens was het gisteren de uitvaartdienst van Sommeke, het zonnetje scheen en het verkeer zat ook mee, ik reed een uur te vroeg de parkeerplaats op, liever een uur te vroeg dan een minuut te laat. Ik had haakwerk mee om de tijd door te komen, maar ging eerst even kijken waar ik zometeen moest wezen, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik ergens ruim op tijd ben maar dan me moet haasten omdat ik de verkeerde kant op loop, of de verkeerde ingang neem, of achter een groep aan loop denkend dat zij ook naar hetzelfde evenement  gaan, om er na een minuut of tien achter te komen dat dit gewoon een groepje vriendinnen is die een dagje gaat winkelen.

Een hoogbejaarde man zittend op een op een muurtje aan de zijkant van het gebouw wachtend op zijn taxi weet me te vertellen dat de hoofdingang de enige ingang is. Duidelijker kan het dus niet, ik bedank hem en loop weer terug naar waar ik denk bijna zeker weet waar ik de auto heb gezet, maar langs de hoofdingang lopend zie ik twee bekende gezichten zitten op een ander muurtje. Ingrid en Laura, ze waren ook ruim op tijd van huis vertrokken, want je weet maar nooit wat je onderweg te wachten staat. Na een tijdje kletsen komen Margeeth en haar man er ook bij staan, wat later Marie-Thérèse. Het is warm in het zonnetje, bijna tegen het middaguur aan kan het ook niet anders, en ik ga samen met anderen tegen het gebouw aan in de schaduw staan. Opeens zie en spreek je mensen die je minstens twee jaar of langer niet heb gezien, we delen herinneringen van zeker twintig jaar, en Yvonne was onze gemene deler. De familie van Yvonne arriveert, één blik van haar dochter als ze mij herkent en aanspreekt, en ik schiet vol, gelukkig vroegen anderen haar aandacht en kon ik me herpakken. 

De uitvaart was mooi, slideshows tonen haar leven als kind, jonge vrouw, verloofde, echtgenote, moeder, quiltster en oma onder begeleiding van Dire Straits muziek  tussen de toespraken door. Ontroerend, lief en dapper, het viel niet mee maar ze voelden zich vast gesteund door de bijna volle zaal met familie, vrienden en vriendinnen.

En toen kwam de afscheidsbrief die Yvonne had geschreven voor haar familie en vrienden, mooi voorgelezen door Els; hier werd menig traantje bij weggepinkt, en dankbaar gebruik makend van het daarop volgende Dire Straits nummer om de neuzen te snuiten.  Deze brief is nu ook te lezen op de Facebookpagina van Yvonne, Sidonie vH
De familie nam als eerste afscheid en verliet de aula, en daarna liep de zaal langzaam leeg. Ik liep als laatste achter Anne en Marie-Thérèse, zodat ik ongestoord nog een paar foto’s kon maken voor de thuisblijvers.

F14B0F15-65E3-4F73-BF9A-9D3D4021D928
Na de dienst werden we uitgenodigd om achter de wagen met urn mee te lopen naar de uitstrooiweide achter het crematorium,

84B47D1A-2FD8-4B1F-BA3E-D4FBD965A5D8

en na het voorlezen van een mooi gedicht:

Je kan wenen omdat Yvonne er niet meer is
Of je kan glimlachen dat zij geleefd heeft
Je kan je ogen sluiten en hopen dat zij zou terug komen
Of je kan je ogen openen en dromen van wat zij heeft nagelaten
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet kan zien
Of vol van liefde zijn met al de mooie momenten die je met haar gedeeld hebt
Je kan je rug toekeren en gisteren leven
Of je kan gelukkig zijn voor morgen omdat er een gisteren was
Je kan je enkel herinneren dat zij is heengegaan
Of je kan de goede herinnering koesteren en ze laten verder leven in elk een van jullie

strooide de medewerker het as van Yvonne uit; dit uitstrooien gaat beheerster dan het woord doet vermoeden, de bus met as wordt vlak boven de grond gehouden en in de greep knijpend komt het as er vanonder uit, de bus wordt heen en weer bewegend over een oppervlakte van ongeveer 50x 50 cm geleegd. Het bloemstuk dat eerder bij de urn stond werd vervolgens op de as van Yvonne gelegd.

650B9976-0B35-4CE8-B4BF-7F2EFB2898F6
Hierna mochten de genodigden met de familie mee naar binnen voor de koffietafel, een goed verzorgde lunch buffet met koffie of thee, en wederom bijpraten en herinneringen van Yvonne ophalen. We gaan ze zo missen, maar ze leeft voort in ons hart en in de verhalen.

Yvonne, die nu weer bij haar Bob is, zie ze genieten.
89395411-96DC-4452-880E-C3BDEB54E059

8 gedachten over “Opeens

  1. Truus

    Ondanks het verdriet een afscheid met een gouden randje vol van mooie herinneringen.
    Dikke knuffel
    Truus uit Drenthe

  2. Marie-Thérèse

    Zo was het Shirley, bedankt voor dit verslagje. Nogmaals veel sterkte🍀🍀 en ondanks de treurige gelegenheid was het leuk om weer eens met je te “kletsen” (hoewel zonder “hexjes”😉)

  3. Adrie

    Dank je Shirley, ik zit hier met een dikke keel te lezen. Wat fijn dat jij dit zo goed hebt verwoord.
    Lieve Yvonne, wat kon je met haar lachen! Ik heb haar niet zo vaak meegemaakt, maar het was altijd fijn om haar te spreken.

  4. Essie

    Wat een mooi afscheid. Ik wens je veel sterkte toe met het verwerken van dit verlies❤️

  5. Conny

    Wat een mooi afscheid.
    Wat heb je dit in een prachtig blog geplaats en sterkte ermee………….liefs.Conny

  6. Jacqueline

    Wat mooi dat wij er op deze manier ook een beetje bij konden zijn.
    Prachtige quilt…….geen hexjes.
    Dat gedicht heb ik bij mijn vriendin Nel voorgelezen.
    Sommeke zal nog lang herinnerd worden.

Reacties zijn gesloten.