Gistermiddag schoot ik om half drie de stad in, helemaal vergeten dat ik nog wat moest hebben voor het etentje een paar uur later. Ik was ook zo druk bezig met een email naar mijn neef Rob, die dus ook NHL heeft en al 3 chemo’s er op heeft zitten.

Er was een nieuwe zaak in de stad, M&M mode, voor de 44+ maten en ik stak er mijn neus binnen om te zien of er wat van mijn gading hing. De verkoopster die me wilde helpen moest lachen toen ik zei dat ik iets sjieks zocht voor deze avond. Hoezo op het laatste nippertje wachten? Een half uur later liep ik tevreden de zaak uit met een mooie soepelvallende zwarte lange broek, en een groen/zwarte bloes tot net over de heupen met allemaal klokkende stukken eraan en een lage halsuitsnijding, ik zal er eens een foto van maken -van de bloes. Hele soepele stof, heel dun ook, elegant en afkledend, wat wilt een mens nog meer? Ze had me eerst ook de bijpassende rok laten passen in dezelfde stof, maar dat leek wel een camouflagepak, en zo kolosaal. brrr.

Het etentje (afscheid van een collega) was gezellig en lekker en gelukkig niet zo veel, we rolden niet van tafel.We kregen als dankjewel cadeau een bak met allemaal Zeeuwse planten voor in de tuin☺, is weer eens wat anders dan een bosje bloemen en zodra het nou ophoud met regenen ga ik ze een mooie plek geven.

Bij thuiskomst trof ik in Suzanne’s kamer een boze brief van Evelien aan, gericht aan Suzanne, waaruit we konden opmaken dat Suzanne de hele avond heeft zitten computeren en dus niet om half 9 naar bed is gegaan wat ze me wel had beloofd. Ze was heel boos op Evelien, dat zij haar vertelde wanneer het tijd was om te gaan slapen terwijl ze niet haar moeder was. Nou luisterde Suzanne de laatste week ook niet zo meer naar haar moeder, dus vermoedde ik wel dat er meer achter zat. Toen ze tussen de middag thuis kwam om te eten en haar stemming weer in mineur was zijn we er even voor gaan zitten, tijd maken om te luisteren en te praten, kijken wat er aan de hand is. De tranen kwamen al snel.

Ze was vorige week op school al een paar keer gepest vanwege haar ‘blubberbuikje’ die over haar broeksband heen bolt als ze zit, plus ze had helemaal geen kleren meer die haar goed zitten, alles zit te strak en de meeste broeken zijn te kort, en dat maakte het nog moeilijker voor haar om er vlot uit te zien. Plus het verhoogd haar gevoel van onzekerheid waardoor ze extra gevoelig is voor pesters. We gaan dus vanmiddag kleren kopen, iets waar ze heel blij mee was.

Maar, ik heb haar ook gezegd dat we vanaf morgen elke dag meer gaan bewegen, ja ‘we’ want alleen is ook maar zo alleen en dan houd je het nog geen week vol. Elke morgen staan we om 6 uur op (zal wel pijn doen, maar alles went) en dan gaan Suzanne en ik lopen. Gewoon stevig doorlopen, want ik kan niet rennen, nooit gedaan en dan moest ik er ook nu niet aan beginnen, zo had de fysio me vorig jaar nog verteld. Misschien dat Suzanne wel stukken rent, we zien wel. We vangen in ieder geval 2 vliegen in 1 klap: gewichtscontrole bij Suzanne en mij en een betere conditie voor haar, want 8 dagen is het sportdag op school en dan zal ze vast al wat fitter zijn. Daar ziet ze ook tegenop; vorig jaar mistte ze met slagbal elke keer en de kinderen hadden haar toen goed zitten uitlachen. Ben je mollig dan ben je zo snel het mikpunt van plagerij/pesterijen. En dan is ze ook nog eens een van de langste kinderen van de klas, wat je ook een buitenbeentje kan maken. Maar ze is nu met een groeispurt bezig, dus als we de voeding en beweging in de gaten houden kan het snel goed komen.

Toeval wil dat vanavond een optreden op school is van het projekt ‘pesten’, Kriebeltje heet het. Suzanne vertelde er tussen de middag over -weer in tranen want er zat zoveel herkenbaars tussen-. Het valt niet mee allemaal.