Observaties

Vanmorgen moest ik even naar het andere eind van de stad om printpapier te halen bij Office Centre/ Staples, om daar te ontdekken dat het bedrijf wegens faillissement gesloten is. Vorige week was ik er nog om post af te leveren en had er niks gemerkt, ook al is het er altijd heel erg rustig in de winkel zelf. Wat een drama voor alle medewerkers, vreselijk, einde tijdperk.
FFBAC27C-42A2-4F39-AA6B-F64876B66E00

Ik besloot op de terugweg even bij het station langs te gaan om pokemon in de gyms te zetten, en parkeerde op de Kiss and ride parkeerplaats, waar ook de taxi’s staan. Er was net een trein aangekomen en mensen liepen naar de bussen en enkelen naar de Kiss and ride vakken waar ze opgewacht werden door vrienden of familie.
Ik stapte uit en liep een stukje richting de bussen om met de Pokemon app binnen bereik van de achterste gym te komen, een bejaarde dame met rolkoffer liep van de taxiplaats af, keek bij de bushaltes rond en vroeg aan mij of ik ook op een taxi stond te wachten. Ik wees ze de standplaats van de taxi’s aan, en ze zei dat er niemand in de taxi’s zaten. “Misschien even er langslopen, zodat ze u zien zoeken?”, opperde ik, en ze liep er naar toe. Ik draaide een paar stops, ving een paar Pokemon, en liep terug naar mijn auto.

De oude dame stond er nog steeds, beetje hulpeloos om zich heen te kijken, en toen deponeerde ik mijn tas van de passagiersstoel naar de achterbank, reed langs de taxi’s en opende het raam, “Waar moet u naar toe? Ik wil u wel een lift geven.”  Ze keek blij verrast op, “meent u dat nou, dat kan ik toch niet van u vragen?”, zei ze, en noemde de straat waar ze moest zijn. “Het is voor mij maar een kleine moeite mevrouw, stap maar in.” Ze tilde probleemloos haar koffer op de achterbank en stapte in, een diepe zucht van opluchting dat ze zat en blij dat ze niet verder moest wachten en zo weer thuis zou zijn. Nee, ik snapte het ook niet van die taxi chauffeurs dat ze niet te zien waren, wat een lamstralen.

Ik wilde de navigatie aanzetten, want ik wist zo een twee drie niet hoe ik er moest komen vanaf het station, ik heb het oriëntatievermogen van een demente postduif, maar bedacht me toen dat zij het vast wel zou weten. En ja hoor, ze wist ook dat er vanwege wegwerkzaamheden deels omgereden moest worden, en zo loosde ze me naar haar huis, een kleine bungalow aan het eind van een lange straat waar ze tot voor kort met haar man woonde, tot hij onlangs was komen te overlijden, hij had erg afgezien. Ze was op haar 88e voor het eerst sinds zijn dood vier dagen van huis weg geweest naar haar dochter in Sittard, en voor het eerst alleen met de trein; haar kleinzoon had haar van het station opgehaald, sprak ze liefdevol. En dat nu een wildvreemde mevrouw haar een lift naar huis gaf, dat vond ze wel heel bijzonder. Ze zou bij thuiskomst gelijk haar dochter bellen, want nu had ze wel wat te vertellen, zei ze lachend; vijf minuten later zette ik haar voor de deur af. Ze vroeg of ze me met een bloemetje kon bedanken, maar ik zei dat het niet nodig was, dat het graag gedaan was, en ik wenste ze sterkte en toch ook nog een fijne dag.

Net thuis gekomen en op weg naar de keuken lopend zag ik een grote dure auto over de parkeervakken voor ons huis langzaam rijden en vlak voor de deur tot stilstand komen, ons pad bijna geheel blokkerend. Altijd hetzelfde gedoe, verdorie, waarom denken die kakkers niet na met hun ingebouwde voorrangsauto’s. Deze auto staat vaak voor ons pad, of deels voor de oprit, een briefje een tijd geleden achter de ruitenwisser gedaan bleek een nutteloze actie.
Ik liep naar buiten, een dame van middelbare leeftijd stapte uit, geheel sjiek de friemel alsof ze naar een feestje moest, en ik vroeg vriendelijk (want je vangt meer vliegen met stroop) of ze haar auto een stukje vooruit wilde zette, omdat ze ons pad blokkeerde. “Oh ik dacht dat dit allemaal parkeervakken waren”, piepte ze en liep naar de achterkant van haar auto om de lijnen van het vak te bekijken. Ze had ons pad naar de deur helemaal niet gezien, sorry, ze ging hem gelijk verzetten, en stapte weer in om haar auto een paar meter te verzetten, en liep daarna naar de schoonheidssalon. Jee, dit had ik niet zien aankomen, meestal lopen de klanten van de salon mijn vraag negerend gelijk door, roepend dat ze zo weer weg zijn. Valt dus niet tegen, gevalletje “wie goed doet goed ontmoet”?

Tijdens het zoeken naar plaats in de diepvries voor de carrotcake ontdekte ik vele waterijsjes die ver over de datum waren, in de gootsteen ontdooit en de stokjes schoongemaakt hebbende liggen ze nu op de tuintafel te drogen, want het is toch zonde om ze weg te gooien? Ik zag ergens dat men er meubeltjes van maakte voor een poppenhuis, en anders kan ik ze gebruiken als naambordje voor stekjes; weggooien kan altijd nog.
D10E5085-07A2-42F2-80B4-71A830C62678
En nu lekker stofjes uitzoeken voor een babyquiltje, dat we nu weten dat het voor een meisje is maakt voor het quiltje niet zoveel uit; ik wist al dat ze een quiltje willen hebben waar veel op te zien was, en lekker bont was geen bezwaar, maar ik wilde eerst het haakwerk afhebben, anders had ik teveel ballen in de lucht. Het gaat alleen wel een dingetje worden met er over zwijgen tijdens het bloggen, ik kan er niks van laten zien toch, anders is het geen verrassing meer. Maar misschien wel af en toe een sneaky preview.

5 gedachten over “Observaties

  1. Monique

    Wat lief, die mevrouw zal jouw lift nooit meer vergeten en blijmoedig vaker op reis durven.
    Oh, die parkeer hooligans; naar buiten rennen en roepen “Mevrouw, er komt elk ogenblik een hele grote shovel mijn oprit op, zet uw auto maar gauw weg anders heeft u zo allemaal krassen deuken in uw auto!”
    Helpt. Wedden?
    En dan nog even heel hard een windje laten whahaha!

  2. mieke

    Piep

    Wat ben je toch een aardig mens!! Top hoor!
    En je zal wel denken is toch normaal?” maar toch!
    Geniet vh babyquiltje en de stokjes zo leuk,.. zelfs op een cadeautje met een lief woordje kan ie.

    knuf

  3. Truus

    Tegenwoordig is hulp aanbieden aan vreemden niet meer normaal,want stel…..
    Dapper ook van deze mevrouw om weer op reis te gaan.
    Oh wat had ik graag het gezicht van deze mevrouw gezien toen jij zei dat het geen parkeerplaats is waar ze stond.
    Je mag vast geen wit kruis verven op die plek dan zien ze dat je daar niet mag staan.
    De oplossing van Monique vind ik geweldig op het laatste na.
    Succes met je quiltje en ook hier komt een meisje en mag ik een quiltje maken.
    Gezellige avond en groetjes, Truus uit Drenthe

  4. Yvonne aka sommeke

    Wie goed doet, goed ontmoet. Maar of dat tweede deel over de fout geparkeerde mevrouw zou gaan betwijfel ik. Er komt vast nog wat goeds in jouw richting!
    Spannend, je mag met DE babyquilt starten! 😍

Reacties zijn gesloten.