Toen ik vanmorgen vroeg in de garage liep om de voerbakjes van Zipje en Zopje te vullen en het water te verversen, zag ik dat de bakjes helemaal leeg waren, schoongelikt bijna. Van geen wonder dat Zopje zo'n haast had om naar buiten te gaan toen hij mij de woonkamer zag inlopen eerder, hij had honger, en wilde niet wachten op dat ik hem zou bedienen. Nog geen half uur later -ik zat een detective te kijken samen met Evelien- zagen we hem vanonder de heg kruipend de tuin inlopen, met iets heel groots in zijn bek. Hij keek er serieus bij, zijn kopje heel hoog houdend, beetje hoog op de poten ook, het gras was nat en hoog. Hij legde zijn prooi -een mol,- in het gras neer, vlak bij de stoep, en ging er voor de vorm nog een beetje mee spelen. Maar mol was dood, en het opgooien van een klein licht muisje of vogeltje gaat makkelijker dan een mol. Hij valt als een zoutzakje steeds weer neer, en na een poging het speels te laten lijken, geeft hij het op, er was geen lol aan, aan die mol. Ook helemaal niet lekker, want waar muizen of vogels als ware Sushi-hapjes met huid en haar, inclusief neus/snavel, poten en staart verslonden worden, blijft een mol onaangeroerd achter liggen, met enkel een druppel bloed als getuige van de wrede jacht.Ik pakte de mol op met een schepje en legde hem neer op de stoep, in de hoop dat de eksters er in ieder geval wel raad mee zouden weten, de lijkepikkers van de straat. Eenmaal binnen schoot Zopje ook gelijk naar zijn voerbak, om later op schoot te willen duiken. Uh, even niet ventje, ga je maar eerst heel goed wassen.

Gisteravond, toen het al donker was, kwam Zopje ook joelend aanlopen, met een heel klein jong muisje, en terwijl hij er mee zat te spelen, hoorde we een uil  in een boom vlak bij de heg (op 10 meter van ons vandaan schat ik) krijsen. Zopje keek op alsof hij wist dat het gekrijs aan hem gericht was. Zou de uil achter hetzelfde muisje aan hebben gezeten, en dat Zopje hem net iets te snel af was? We zullen het nooit weten, maar ik vond het wel stoer van onze Zopje.