Opeens ben ik weer dat meisje van 10, aan het begin van de zomervakantie huilend in bed omdat Beertje kwijt is, mijn lieve kleine tijgerpoes; overal in het dorp gezocht en geroepen, maar nergens te vinden. Drie maanden later kwam ze weer binnenlopen, goed doorvoed, glanzend en gezond liet ze zich knuffelen door mij, en ik voelde me het gelukkigste meisje van het dorp. Toen de zomer hierna Beertje weer opeens was verdwenen, bedacht mijn moeder dat ze vast uit logeren was bij Duitsers op het dorp, er waren heel veel dijkhuisjes opgekocht door onze oosterburen, en als het zomer was woonden ze hier. Ik zal vast ook die zomer wel naar Beertje hebben gezocht, maar toen ze ook nu weer na de vakantie gewoon weer terug naar ons kwam, vond ik het niet erg meer, ik gunde de vakantiemensen ook een lieve poes om mee te knuffelen, voor eventjes. Na de vierde zomer kwam Beertje niet meer thuis, was ze vast meegenomen naar Duitsland en at ze vanaf toen Duitse muisjes…. of was ze dood, dit zal ik nooit te weten komen. We hadden thuis nog veel meer katten, het leven gaat door, en zo vloeiden er eens in de zoveel jaar tranen om een afscheid van een viervoeter; het went nooit.

Dinsdagmiddag 13 Mei, Thor wilt naar buiten, maar dat mag niet want hij moet zo naar de dierenarts om nagekeken te worden; ik vind hem zo mager in vergelijking met zijn zusje, en wil zeker weten dat er niks mis is, en of ik hem misschien met krachtvoer moet bijvoeren. Hij gaat bovenop een kamerplant liggen, beetje trekken aan takjes, want dat lukte de vorige keer ook, zie ik hem denken, maar nee jongen, daar trap ik niet in. (foto is van begin Mei)

Thor blijkt kerngezond te zijn, en helemaal niet te mager, en geen koorts of bloedarmoede, mooie glimmende ogen,  prachtig schoon gebit, beetje last van teken, maar dat is te verhelpen met een nieuw middel in een halsbandje die de kat los krijgt als hij ergens blijft haken, dus daar schaf ik er vier van aan, en we gaan weer naar huis. Thor gaat even snel naar buiten voor een pitstop en kruipt daarna op het kussen naast zijn zusje om voor de rest van de dag en een groot deel van de avond te slapen, om daarna met zus tegen middernacht op muizenjacht te gaan.

En dat was de laatste keer dat ik Thor zag, woensdag was ik nog niet ongerust dat hij weg bleef, het onweerde en regende zo hard, hij zou wel ergens schuilen, dachten we. Donderdag keek ik wel elke 5 minuten naar de deur, en belde ik met de nodige instanties om navraag te doen en om de vermissing door te geven; ’s avonds ben ik de buurt door gelopen, roepend naar Thor, en heb ik overal flyers opgehangen, want het was de laatste avond van de avondvierdaagse en wie weet was hij met een lief kindje meegegaan naar huis.

Vrijdag voelde mijn keel alsof hij was dicht gedrukt, Thor was er nog steeds niet, en ik had de moed bijeen geraapt om de groenvoorziening van de wijk te vragen of ze misschien een zwart katje hadden gevonden. Gelukkig niet dus, en de tranen prikten in mijn ogen, ze controleerden op chips en gaven dit ook door daar waar de katten geregistreerd waren. Ik ben wel blij dat ik Thor geen halsbandje om heb gedaan, zodat ik me daar geen zorgen over hoef te maken, ook al zei de dierenarts dat het veilige bandjes zijn.

We zijn een week van hele korte nachten verder, we kennen ondertussen elk hoekje van de wijk en de wijk hiernaast en het bos; de flyers leverde één telefoontje op van een jonge man uit de wijk naast de onze, hij zag elke avond zwarte katten spelen op het veld voor zijn huis, maar helaas zat er geen Thor tussen. Ik heb sms contact met deze man en zijn vrouw, ze wensten ons sterkte, ze hadden hetzelfde een paar jaar geleden meegemaakt, hun kat kwam na 7 dagen opeens thuis. Wat kan een mens zich toch vreselijke zorgen maken om zo’n kleine boef.

Loki mist haar broertje ook heel erg, ze eet minder, zoekt veel contact met ons (we spelen heel veel met haar) en rent regelmatig enthousiast naar de bijkeuken als ze gesmek bij de voerbakjes hoort, om daarna weer af te druipen, want het was Zipje of Zopje maar. Ik heb wel het idee dat deze twee heren Loki ook meer opzoeken, als ze buiten is gaan ze er vaak vlakbij liggen, alsof ze willen voorkomen dat ook zij de kuierlatten neemt. Het weer slaat om, hopelijk denkt Thor aan het huis waar het droog is en het eten niet probeert te ontsnappen, en komt hij opeens binnen lopen. De tijd zal het leren…..