Dinsdagmiddag moest ik gewoon even naar buiten, het was zo lekker fris en zonnig, en de hele tuin rook naar citroentjes, van de winterbloeiende struikkamperfoelie, hier een vorig jaar uitgeplante stek van de moederplant.

De Viburnum op de foto hieronder moet dit voorjaar ook flink ingekort worden, wist Jon nog, maar daar begin ik nu nog niet aan, over een paar weken pas. Het kan nu wel, maar kijk toch eens wat een bloemen die bijna open staan, en helaas zitten ze nog niet op de vorig jaar gesnoeide takken. Als ik deze takken er af snijd, zal ik ze in een grote bak water zetten, zodat de insecten toch nog iets te eten hebben.

(over een tijdje zal ik jullie overhoren, dan laat ik de foto’s zien en mogen jullie zeggen wat er te zien is 😂) De trompetplant kreeg ook een kleine snoeibeurt, Jon en Sherlock renden als mallen heen en weer, maar wilden voor de foto wel even poseren. Jon zit links, Sherlock rechts en Fay rent nog ergens rond, de photoshoot  is haar geheel ontgaan.
.
En toen zag ik de bolacacia’s en ach, voor het eten kon ik toch wel eentje snoeien? Heerlijk, trapje erbij en zagen, knippen en gooien maar. En waar ik de afgelopen jaren dit deed om even boosheid op af te reageren, dacht ik nu alleen maar aan fijne dingen terwijl ik me in het zweet werkte: dat de boom over een tijdje weer mooi zou uitlopen, dat het met de zomer voor fijne schaduw zou zorgen, dat vers geknipte takken zo lekker roken.

Ik hoorde vogeltjes ongeduldig kwetteren, ze wilden eten maar ik stond in de weg, en even later zag ik ze toch dapper vlak naast me in het voerhuisje landen. Ik was klaar met de ene boom en besloot de linker toch ook maar te doen, een takje liet ik zitten voor de vogeltjes om op te zitten als ze op hun beurt moesten wachten tijdens het eten halen. Toen ik het klaar was floepte de verlichting aan, bij mekaar was het nog geen uurtje werk, dus dat viel mee.

Toen ik woensdag tijdens het middagdutje van mijn lief de takken ging verhakselen, was ik mijn snoeischaar kwijt, ah gevonden, wat een gekke plek. Zien jullie hem ook?

Ruim een uur later was alles klaar en opgeruimd, ik ging naar binnen en maakte manlief wakker, hij was helemaal opgeknapt van het slapen in de door de zon heerlijk verwarmde woonkamer, het leek wel zomer! We gingen naar boven, hij om te gaan werken, en ik om te gaan naaien. Fay en Sherlock waren er als de kippen bij

Ik had maandag alles al geknipt, en het roze shirtje had ik maandagmiddag al gemaakt, schattig stofje he.

Helaas had mijn Pfaff overlocker een week eerder het begeven, nou ja, begeven, er was een schroefje los gerammeld die de naaldenhouder vasthoud aan de op-en-neer-stang, en het schroefje is zo klein dat de kans op het vinden ervan net zo groot is als een loterij winnen. Gelukkig had ik de overlocker van mijn tante nog, een voor mij onbekend merk, maar hij doet het goed, alleen heeft hij nog meer moeite met dikke lagen snijden dan de Pfaff. Misschien een geval van mes vernieuwen? Dus moest ik de dikke delen zelf afknippen, dit doe ik ook als ik in een zoom wil aflocken en een mooie rechte rand wil houden, starten en stoppen bij de inham.

Achteraf gezien had ik deze schoudersluiting helemaal weg kunnen laten, want het kan in gesloten toestand ook over het hoofd, pffff.
“Gaan we nog beginnen?”

Fay zit op een te klein geworden T-shirt van manlief dat nu mooi als voering kan dienen voor het bovenstukje van het tuinbroekje.

Drie uur later was alles op de drukknopen na klaar, deze sloeg ik er ‘s avonds in. Ik maak de broekjes met een extra kruis inzet, een gusset heet dat in het Engels. Deze zorgt voor meer ruimte bij gebruik van dikke luiers. Ook in pantalons van mannen wordt dit vaak gedaan, vooral als ze een flink klok-en-hamer-spel hebben die bij doorsnee broeken voor een hogere stem zorgen. Je ziet het ook bij jasjes en bloesjes. Enfin. Ik zie ze niet veel in patronen van babybroekjes, dus knip ik ze zelf, en de ene keer valt het wat groter uit dan de andere keer.

Leuk dat ik nog bijpassende kleur (oud roze) drukkers had, dit smaakt toch zo naar meer. Zaterdag kan Sophie het passen, hopelijk zijn de pijpboordjes niet te wijd, nou ja, beter te wijd dan te krap. In de zijnaad heb ik een labeltje genaaid welke ik cadeau kreeg bij een bestelling bij Kleurenmix.nl en er zaten nog meer dingetjes in het cadeau zakje, zo lief en attent! Het witte stukje onder het zilverkleurige hartje is klittenband, en deze is zo fijntjes en zacht dat ik er gelijk iets meer van heb gekocht. Zakelijk lief zijn loont.

Twee drukknoopjes per bandje, eens kijken of dit bevalt, en evt sla ik er zaterdag nog meer in als de schouderbandjes blijken toch te los zitten.

Mijn lief heeft terwijl ik zat te naaien en daarna ging koken vier uur gewerkt en met klanten gebeld over zakelijke dingen en voelde zich zoveel beter. Het is een fijne afleiding en ook dat geeft voldoening. Even je niet een kankerpatient voelen is heel veel waard.
We hebben nog geen afspraak met het bestralingscentrum, manlief belde ze net ter aansporing; de radioloog moet het nog bespreken en berekenen, het traject zal hopelijk in de loop van volgende week beginnen. Wachten duurt lang, we proberen ons maar bezig te houden met leuke dingen (zal ik weer eens wat gaan quilten vanmiddag?)

Nu nog even een paar kwijl-bandana’s maken voor thuis, nee, niet voor ons, hoewel er flink wordt gekwijld als we filmpjes en foto’s van ons kleindochtertje zien. Even een dip? Filmpje van een giebelende Sophie bekijken en we lachen weer mee.