De man had haar vast niet verteld waar ze naar toe gingen, toen hij haar had meegevraagd voor een wandeling, schoot door mijn hoofd toen ik in het bos een jong stel hand in hand voor me zag lopen, beiden halverwege de twintig zag ik later toen ik ze had ingehaald. Haar idee van een wandeling was vast dat van de parkeergarage naar een terrasje lopen, en weer terug, denk ik, gezien haar outfit, waarom hij haar zo de deur uit liet gaan is de grote vraag die me intrigeert.

Het had de dag tevoren geregend, en nu met de zon door de kale bomen van het bos heen schijnend werd de grond verwarmd, het rook het heerlijk en de vogeltjes kwetterden dat het een lieve lust was. De paden waren op sommige plaatsen wel heel erg drassig, en ik was blij met mijn ruige wandelschoenen aan, met extra profiel voor goede grip en vooral waterdicht. De jonge vrouw zakte geregeld met haar hoge hakken helemaal in de modder weg, haar schoenen en de onderkant van haar mooie broekspijpen zagen er dan ook niet uit, en zo hobbelde ze naast de man die niks in de gaten leek te hebben.

Ik haalde het stel met een groet in, ze mompelden wat terug, hij keek heel tevreden -typisch een man, dat hij het niet doorhad, of juist wel?-  zij had alleen oog voor de volgende kuil met blubber, haar handtasje stevig onder haar arm geklemd. Hier en daar leek het veilig, alleen maar blad te zien, maar zodra je je voet er op zette zakte je al glijdend  zomaar een stukje weg, ik hoop dat  hij haar stevig vast zou grijpen als haar dit zou overkomen, anders zouden er op wel meer plaatsen modder zitten. De verharde weg was nog lang niet in zicht, dit was een wandeling om niet snel te vergeten.