Vanmorgen vroeg (8 uur) mijn bloed laten prikken en het blijkt weer in orde te zijn voor de chemokuur morgen. Wel moet ik de Neulasta (groeihormoon voor de leucocyten) zondag gewoon inspuiten. De oncoloog was vrolijk en optimistisch: “Nog 2 kuren hierna en dan staat niets je meer in de weg om verder te gaan met je leven.” Hij vond ook dat ik er heel goed doorheen kwam tot nu toe zonder noemenswaardige problemen. Ik was wederom aangekomen, 2 kg deze keer; aargh! In totaal ben ik nu 8 kg aangekomen en ik merk het aan mijn kleren.

Ik ben heel benieuwd met wie ik mogen de kamer mag delen, ik neem voor de zekerheid oordopjes mee voor het geval het een zeer luidruchtige persoon is. Dan doe ik maar of ik slaap hoor, mijn hoofd kan niet veel conversatie aan, in ieder geval niet een hele dag.

Perry, Tim en Evelien zijn vrij morgen en wilden even langs komen, hopelijk doen ze dit tussen de middag zodat Suzanne er ook bij is. Ik heb gevraagd of ze dan ook een lekker broodje voor me mee willen nemen, want hoe goed het eten ook is in het ziekenhuis, iedere vrijdag hebben ze er hetzelfde en ik word al onpasselijk bij de lucht alleen al. (broccoli of worteltjes, vis of hamburger, gefrituurde aardappelen of droge rijst, brrr) Ik denk dat je het gevoel van de chemo die inloopt associeert met het eten wat je die dag krijgt en dat het op die manier gaat tegen staan.

Tim heeft momenteel een lekker rustgevend geluid opstaan, heavy metal waarbij de stembanden helemaal aan gort zijn gekrijst. Vreselijk, maar ik laat het maar niet al te veel blijken. Ieder zo zijn smaak, maar laten we dit vooral geen muziek noemen.

Suzanne is nog steeds geen bundle of joy met haar beugel die ze sinds eergisteren heeft. Haar voortanden doen zeer met bijten en ze ‘ziet er niet uit’ zo zei ze vanmorgen.

Het vooruit schuiven van het maken van huiswerk leverde bij haar vanavond weer de nodige tranen op; een kwartier voor ze naar muziekles moest, moest ze nog 3 opdrachten hiervoor maken, en ze wist er 2 niet. Gewoon niet zitten opletten denk ik. Dus zij naar Tim, die haar hielp met de eerste opdracht. En toen hoorde ik ze even later weer huilen in de keuken, want die laatste wist ze ook niet. Tim zat inmiddels op de wc en kon niet komen, dus Evelien geroepen. Toen Evelien eenmaal beneden was stond Tim er ook weer bij en met zijn 2en wisten ze de klus te klaren, Suzanne kon het bijna niet bijhouden.

En verder: als ik uit het slaapkamerraam kijk zie ik een grote roze wolk; de Japanse kers staat uitbundig te bloeien. Helaas regent het hier al een tijdje anders had ik er een foto van kunnen maken. En het is te donker om het nu nog vanuit het raam te doen, dus die houden jullie te goed.