Gisteren stond ik bij een speeltuintje Pokemons te vangen, een vrouw van middelbare leeftijd liep langs.  Ze had aan haar linkerhand de riem vast met zo’n vijf meter lange lijn met hieraan een klein hondje en aan de rechterhand liep een klein meisje van een jaar of drie. Het hondje liep links van het pad in het gras voor hun uit en ik zag hem de “hier ga ik poepen” houding aannemen. ? De vrouw liep rechts van het pad met het kindje door het gras, ze zag blijkbaar niet dat haar hondje een dampende drol neerlegde en met zijn achterpootjes het gras wegtrappend doorliep. Ik wilde de vrouw hierop attenderen, toen ik zag dat zij onmiskenbaar in een drol stapte, haar ene voet gleed een beetje door, ze keek vervolgens verontwaardigd naar haar schoenzool, en begon daarna al lopend over het gras haar schoen driftig schoon te vegen. Lekker puh.
Even verder met iets fris en fleurigs

En dan de ring verplaatsen, ik ben er bijna
 Het is me niet tegen gevallen wat ik nog heb kunnen doen, als portier zijnde voor vier katten die steeds heel nodig naar buiten wilden om er net als ik weer geïnstalleerd was met lampje zus, borduurtje zo, brilletje op, koffie binnen handbereik en voetjes op de poef er achter kwamen dat het wel erg nat was met al die regen enzo. En niet allevier tegelijkertijd voor de deur zitten miauwen of tegen het raam aan poetsend, nee, eerst de een en dan de ander. Ik vermoed dat ze gewoon vanachter een struikje naar binnen keken: “nee, even wachten joh, zit ze al? Oke, nou ga jij. “. Het houd me fit