Vanmorgen stond ik met een volle boodschappenwagen bij de kassa, klaar om alles op de loopband te zetten toen ik aangereden werd door een rollator. Een vreselijk oude man, echt een fossiel zo oud en mager, met in elk oor een gehoorapparaat, een brilletje op zijn supergrote neus (die blijven groeien he, net als de oren), en een geruit petje op begon zijn spullen uit het mandje van zijn rollator te halen en zei: "Ik heb maar een paar dingen en mag wel even voor he mevrouw?"  Nog voordat ik "vooruit maar" kon zeggen had hij al zijn broodje en beleg op de loopband gezet! Nou ben ik altijd heel beleefd tegen en heb veel respect voor bejaarde mensen, immers het zijn zij die dit land na de oorlog met hard werken hebben opgebouwd tot een welvarend land. Maar om nou zo voor te dringen, niet eens sorry zeggen omdat hij tegen mijn kuiten aan reed en met zo’n vanzelfsprekendheid alles al op de band zetten was niet netjes …ik moest gelijk aan Paul de Leeuw denken, over wat hij hierover een keer zei: "Ze hebben haast als ze zo oud zijn, want ze gaan bijna dood." iets in die geest. Ik wilde ook zo snel mogelijk naar huis gaan, lekker achter een bakje koffie genieten van de Kletskoppen die ik in mijn karretje had liggen. Maar goed, ik heb me ingehouden commentaar te geven op die man, heb hem gewoon voor laten gaan. Het zou te hard zijn geweest als ik "nee" had gezegd en zijn spullen terug in zijn mandje had gelegd.