Naast de grote winterbloeiende kamperfoelie groeiden behoorlijke grote nieuwe nazaten, met een scherpe schep stak ik ze uit en zette ze zolang even op een beschutte plek in potten, klaar voor transplantatie elders. Ik heb ze ook als een haag gezien en geroken, zo leuk. 

Ik wacht nog heel even met snoeien tot ze uitgebloeid zijn

We hadden een oppasdag bij ons Sophietje, ze lag nog in dromenland toen we aankwamen, ze lag in haar slaap geluidjes te maken, wat een schatje

Het was een volle dag van genieten, tijdens haar dutjes borduurde ik, en terwijl manlief na een dutje op de bank zich vermaakte met zijn hobby (postzegels) borduurde ik de opdracht van de dag van CrabappleHill Studio,

en toen het zonnetje doorbrak na een miezerige ochtend en deel van de middag, ging ik een stukje met haar wandelen, ze was binnen vijf minuten vertrokken

Tijdens het lopen door de buurt, waar mijn Pokemon app me op het laatst weer de weg naar huis leidde, zag ik deze struik vol met (giftige) bessen, wow. Ik zocht even op internet op hoe deze plant heet, dacht zelf aan een Contoneaster, maar die heeft meer ovaal ronde bladeren, en deze zijn puntiger: hij heet Hemelse bamboe. Heeft niks te maken met bamboe, is een gewone struik, de botanische naam is Nandida domestica.

Toen we weer thuiskwamen van het oppassen, bakte ik pannenkoeken, dat was toch alweer een paar maanden geleden dat we die op hadden, lekker hoor, echt comfort-food; heel simpel met roomboter en stroop, of roomboter en basterdsuiker, of met alledrie. Jon dacht ermee weg te komen door zich achter de stroopflessen te verstoppen, foei, een kat op tafel tijdens het eten. Ik was te moe om hem eraf te jagen, zolang hij daar maar bleef liggen. En dat deed hij.
Toen we die ochtend de deur uit gingen waren de katten alledrie buiten en in geen velden of wegen te bekennen, ze kwamen ook niet toen ik ze riep. Pas toen ik hun eten onder de veranda neerzette kwamen er twee aansloffen om te zien wat ik neerzette, maar naar binnen komen ho maar. En wat waren Jon en Sherlock blij toen we weer thuis kwamen, alleen Fay bleef maar weg, wat me zorgen baarde. Om half negen liepen Jon en Sherlock weer naar buiten, duidelijk met de missie hun meisje te vinden, en ja hoor, even later kwam ze aanrennen met de jongens in haar kielzog. Pak van ons hart. De volgende dag waren ze zeer argwanend als ze naar buiten gingen, ze stonden dan ook binnen een paar minuten weer aan de deur te miepen dat ze er in wilden. Daar trappen ze dus niet meer in, een hele dag verplicht buiten blijven.