Tim liep de keuken in met zijn Ipod op zijn oren terwijl ik stond te koken. "Moet je eens luisteren mam, dit is een cool nummer." ‘I would do anything for love, but I won’t do that’ werd in mijn oren gejankt door een man die -zo leek het- op de wc zat te zingen terwijl hij met moeite ontlasting uit zijn lijf zat te persen,  en ik zong lekker mee.  "Hé, dat ken je?," vroeg Tim verbaast, "dat heb ik gisteren van internet gedownload, die zanger heeft een goede stem zeg. Weet je hoe die heet?"  Ik vertelde hem dat ik al op mijn 18e een fan van Meatloaf was, en dat we ergens een LP en misschien zelfs een cd van moesten hebben. Nou, dat maakte indruk.

Na heel lang zoeken vond Perry uiteindelijk het cd-doosje, de vreugde was maar van tijdelijke aard; de cd ontbrak! Niet dat de pleuris losbarste maar ik was er allerminst gecharmeerd van, ik zat inmiddels de ene opvlieger na de andere weg te blazen. Nou weer zoeken naar die cd die wel overal kon liggen. Helemaal achter een stapel lege cd-doosjes (waarvan de cd’s in de auto’s lagen) vond ik hem, in een anoniem doosje. Ik zette hem gelijk knalhard op, ‘Bat out of Hell’  vind ik zo keigoed, het begin alleen al. Tim stond met stijgende verbazing naar me te kijken terwijl ik best nog veel woorden kon herinneren en lekker mee schreeuwde. "Wie’s da?" schreeuwde hij naar me. "Ook Meatloaf, goed he?"

De kopie draait nu op Tim’s kamer, ( zelden komen cd-tjes krasvrij zijn kamer weer uit) en ik heb nu het origineel aan. Heerlijk. Hoezo generatiekloof?