Ik werd gisteren gefeliciteerd door een mevrouw in een natuurwinkel. Deze mevrouw van ik schat zo’n 60 jaar oud, moest eerst even stoom afblazen, nadat ze een vreselijk onbeschofte klant had geholpen; persoonlijk had ik die kerel gewoon de deur van de winkel gewezen met achterlating van de spullen die hij had willen kopen, maar dat even terzijde. Ze had rode vlekken in haar hals, haar ogen spoten vuur en haar vuisten waren gebald, toen ze mijn kant op liep; ik wist niet of ik haar gelijk moest aanspreken, of dat ik haar even de kans moest geven om af te koelen. Maar ze vroeg, na het slaken van een paar hele diepe zuchten en schrapen van haar keel, wat ze voor me kon doen, en dus vroeg ik of ze iets had tegen overgangsklachten.

Ze vroeg me naar de klachten, nou, heb je effe? Mijn geheugen hapert af en toe, ik was al bang voor Alzheimer, tot ik van een quiltvriendin hoorde dat ze dezelfde symptomen (en dezelfde angst) had, het hoort er gewoon bij dus. En ik ben lusteloos met perioden, besluiteloosheid steekt ook zijn kop op, en ik kan niet meer tegen veel geluiden in dezelfde ruimte, ze komen allemaal even hard binnen, en dan krijg ik het vluchtgevoel, wegwezen! wat 2 weken geleden al door dochterlief gediagnostiseerd werd als een tekstbook menopauze symptoom, he, gelukkig, ik ben dus niet gek aan het worden.

En terwijl ik deze opsomming maakte, zag ik de medelijden opborrelen in de ogen van de mevrouw van de natuurwinkel, en ik schoot vol, mijn kin begon raar te bibberen, mijn onderlip trok ook al zo gek, en voordat ik wist wat me overkwam, liepen de tranen over mijn wangen.

What the fuck?! Dit had ik echt niet zien aankomen, ik was zo vrolijk toen even tevoren geamuseerd zag hoe een vrouw in de V&D die -net als ik, wachtend aan het eind van de lange rijen bij de kassa’s- voor de 3e keer dvd’s opraapte die zij met haar ver achter zich uit stekende schoudertas steeds uit de rekken stootte. En elke keer als ze een dvd op de grond hoorde vallen, keek ze heel verstoord naast zich, zo van: “wie doet dat toch steeds?”, om vervolgens de dvd weer op te rapen, in het rekje zettend, en zich omdraaiend richting rij wéér een dvd-tje er uit te stoten met haar tas. Na de 3e keer sprak ze het dvd-tje toe, met opgeheven vinger als tegen een stout hondje: “Blijf!”, en het was dat ze met het omdraaien gelijk door kon lopen, omdat haar rij was opgeschoven, anders had het dvd-tje niet gedaan wat ze had geboden.  Je kan dus stellen dat ik in een goede bui was toen ik de V&D verliet.

“En u bent dus ook labiel, zie ik,” constateerde de mevrouw in de natuurwinkel droog, ze stak haar had uit, en zegt: “Gefeliciteerd! U bent u begonnen aan het laatste hoofdstuk van het leven!”  Ik schudde automatisch haar hand en vroeg me af of ze dat niet even anders had kunnen formuleren, of wilde ze me nog erger aan het huilen brengen? Ze hikte bijna van het lachen toen haar onhandige verspreking doordrong, en ze haastte zich te zeggen dat ze het op hormonaal vlak bedoelde. Oooh, zeg dat dan. Ze somde nog meer nare dingen op waar ik mee te maken kon krijgen, waarvan gewichtstoename er eentje was, maar benadrukte dat het ook allemaal wel over zou gaan, het kon alleen wel een jaar of 15 duren eer mijn lichaam en geest gewend was aan de hormonale veranderingen. Oooh, is dit alles? Dat zijn ongeveer 30 grote quilts verder, nou, dat moet lukken hè.

Met een potje pillen (met St.Janskruid en citroenmelisse als hoofdbestandsdeel) verliet ik het pand, kocht op de markt bij een kraam voor Suzanne een zak warme churro’s (klik hier voor recept) en nog voordat ik de garage uit was, had ik al 4 stuks op; hoezo emotie-eter?

Thuis gekomen rook ik even aan de groene pilletjes van de natuurwinkel; ze hadden ongeveer dezelfde lucht als het biologische bestrijdingsmiddel tegen vliegen, dat ik eerder die dag binnen had willen gebruiken, maar bij het ruiken van dit wel heel erg landelijke luchtje besloot om het toch maar niet te doen; op de verpakking stond ‘voor buitenshuis gebruik’, wat ik uiteraard pas las nadat ik de boel had open gemaakt. Op het potje van de pillen stond niets van dien aard (buitenshuis gebruik, buiten innemen 🙂 ),  en ik zal ze wel even de kans geven, en als het potje leeg is (1 maand) en ik geen verschil merk, dan vraag ik de huisarts wel om advies. Naast het slikken van deze pillen, doe ik al aan gezond eten, (moet nog werken aan het minderen van koffie) en goed bewegen, ontspannen en stressvolle situaties vermijden, wat de mevrouw van de natuurwinkel me ook adviseerde, daar zal het niet aan liggen.

Normaal ben ik er zo eentje van “niet zeuren, er zijn wel ergere dingen in het leven, niet te flauwtjes wezen!”, en ik denk ook dat we zo zijn opgevoed, wij vrouwen, het hoort er nou eenmaal bij.  Hoe meer je je eraan gaat storen, hoe meer het je doen en laten gaat beïnvloeden, maar je kan nou eenmaal niet alles weglachen, of negeren, toch? Soms moet je ventileren, en horen van andere vrouwen hoe zij door deze hel die overgang heet komen; ook al ervaart iedereen dit anders, er zijn toch raakvlakken. (eerste tip is al binnen, ga langs bij Care for Women )

Mijn quiltvriendin zei dat je er qua persoonlijkheid ook anders uitkomt dan wie je vroeger was, maar dat haar man haar, ondanks alles, nog steeds net zo lief vind; ik heb het ook even gecheckt, en hier zit het ook nog goed, gelukkig. Pfew!