Kokhalzend en bijna brakend schiet ik omhoog, met de vingers van de tandartsassistente stevig duwend in mijn mond, het plaatje met afdrukklei op zijn plaats houdend. Het was zo goed gegaan de eerste keer met de afdruk, nog geen 5 minuten eerder; als een goeroe in trance wist ik de bijna 5 minuten durende afhard-periode in alle kalmte te ondergaan, rustig door mijn neus ademend met een buikademhalingstechniek waar Garfield zich niet voor zou schamen. Helaas, er bleek een luchtbelletje te zitten in de afdruk op de lepel, precies op de plaats waar in mijn mond de kroon moest komen, en met een beetje vloeibare afdrukklei op het luchtbelletje gespoten moest ik de sessie nogmaals ondergaan. Weer die lepel met klei in mijn mond, weer die vingers er achteraan, maar deze keer ging de druk teveel richting huig en kon ik al regurgiterend mijn ontbijt voor de 2e keer in mijn mond verwelkomen, alleen de smaak was wat minder deze keer. De assistente stond naast me met afgewend gezicht servetjes aan te reiken, zag ik in de weerspiegeling van het raam.

En uit de radio in de behandelkamer kwam vrolijke muziek, alsof er niks aan de hand was.

Na een paar minuten mocht de slijmerige vieze kleilepel uit mijn mond, en kon ik een poging doen om mijn mond te spoelen, de eerste slokken gingen er naast, lang leve de verdoving; 4 servetjes later zag ik er weer toonbaar uit, mijn haren stonden lekker wild en mijn ogen traanden nog wat na toen de noodkroon op zijn plaats werd gelijmd, een chemische lucht kwam met de kroon naar binnen, aslof ze er een tube Bisonkit tegenaan gegooid hadden, ook dat nog.

Naar de tandarts gaan, het is niet mijn meest favoriete bezigheid, maar ik ben er nu weer voor 2 weken vanaf, want dan wordt de definitieve kroon geplaatst; het klinkt zo feestelijk, zo koninklijk, een kroon zetten, maar zo voelt het niet, om 9 uur 's morgens. Ik ga aan de koffie, kijken of ik al kan drinken zonder dat ik er een knoeiboel van maak.