Gisteren was mijn lief jarig,  en het begon in de keuken met een beetje angstig moment met het opmaken van de zelfgebakken hazelnootschuimtaart; de ene bodem had last van loslaatangst en kwam in stukjes en beetjes van het bakpapier af, gelukkig was de andere bodem heel stoer en mooi en gaaf, en dat werd de onderkant van de taart, bedekt met een laag slagroom met mandarijntjes erdoor geklopt, en hierop de volgende schuimlaag als patchwork in elkaar passend, en wederom bedekt met een royale laag slagroom.

Evelien was ook weer van de partij, ze was er al vroeg omdat ze ook weer vroeg weg moest,  vanwege verwachte drukte met NS ging ze al voor het avondeten weer naar Amsterdam, maar ze was er bij en dat telt, niet de duur.  Samen taart eten, cadeautjes geven en gewoon samenzijn,  het was een gezellige dag en ook een beetje spannend vanwege mijn geheim project, had manlief er wat van gemerkt. Zijn reactie was zo oprecht verbaasd, dat ik er zeker van ben dat het hem geheel is ontgaan, ondanks alle close calls.

De quilt kreeg een mooie plaats in de hal. Mijn ouders kwamen in de middag, en ging na een gezellige middag na het avondeten weer naar huis, op het moment dat de visite voor de avond kwam, zodat ze nog voor het donker thuis zouden zijn. Met hulp van de kinderen liep ook de hele avond op rolletjes en was het een gezellig samenzijn, waarbij we de eetlust van de gasten behoorlijk hadden overschat, want  na afloop hadden we nog heel veel wat niet op tafel was gekomen aan hapjes en zulks.

Deze foto komt heel groot in beeld na aanklikken.

Voor mijn lief had ik 2 jaar geleden al (zonder dat hij het wist) een cadeau gekocht bij The City Quilter in New York, een postzegelquilt  het pakket bevatte stof voor ondergrond, dus lucht, water en bies, en voor de appel zaten diverse rode lapjes, en een duidelijke beschrijving, en zo ging ik 11 april aan de slag, mijn best doen het geheim te houden voor manlief.

Nadat de basis klaar was, water, lucht en onder-bovenrand, op zich ook al een plaatje, kon ik alle patroondelen over trekken op Heat n Bond Featherlite, (hoera, nu ook te koop in Quiltshop Leur, ) mijn favoriete plakvlies, omdat de naaimachine geen problemen heeft met de plaklaag, zelfs 4 lagen gaan met gemak.

Eenmaal op papier zat het patroon ook zo op de stof, ook al moest ik even goed mijn bakken doorspitten voor een in mijn ogen perfect lapje voor het Empire State Building. Ik heb niet zoveel streepjes/ruitjes in blauwtinten. De delen op de ondergrond strijken was zo leuk, beetje minder was de ontdekking dat ik de onderdelen niet eerst op de teflon-folie kon strijken. Nou ja, het strijken kon wel, maar de lijmlaag bleef na afkoelen vast zitten aan de teflonlaag, en dat was niet de bedoeling (dit gaat met vliesofix wel goed, maar dat spul is weer een bitch om door te stikken). Gelukkig had ik papier over waar de H&B plaklaag al af was gehaald, waarop ik kon strijken. Voor de appel heb ik in eigen lappenbak gezocht naar een levendigere ondergrond, en ook die was snel klaar om te strijken.
 
Regelmatig kwam mijn lief de naaikamer opeens binnen terwijl ik bezig was, en dat was schrikken, vooral toen de tandjesrand er aan zat, want ja, voor een postzegelliefhebber is dit toch wel een punt van herkenning.

Snel dubbel leggen of bedekken van de quilt lukte wel als ik er mee bezig was achter de naaimachine, maar wat te doen als de top tegen de designwand zit geplakt, die vlak naast de deur hangt? Dan probeerde ik heel rustig te blijven, en te zorgen dan manlief de kamer uit liep zonder die kant op te kijken, dus afleiden en met zachte hand de kamer uit zien te werken 🙂 Een keer was het wel heel spannend, de top lag op de snijtafel, en ik was even achter de pc gedoken om iets op te zoeken, toen mijn lief de kamer in stapte.

Mijn adem stokte, hij hoefde maar naar links te kijken en dan zag hij zijn cadeautje liggen, ik zat als bevroren op mijn stoel, hoe ging ik dit oplossen? Gelukkig waren de goden me welgezind: manlief stootte tegen de snijmat aan, en hierdoor viel de magneetbord met een klap om, bovenop de top.

Manlief schrok en wilde de boel al rechtzetten, maar ik sprong opgelucht op met een : “Laat maar liggen , dat doe ik zo wel.”, en we liepen samen de kamer uit. Devine intervention.

wordt vervolgd.