Gele bloempjes naast de vijver daar waar ik een paar maanden geleden de woekerende herfstasters heb verwijderd. Behalve het bewust uitgestrooide zaaigoed komen hier honderden verbena’s op, die mooie hoge met paarse schermpjes. Normaal zou ik er nu al heel veel van uitsteken en elders een plekje geven, maar ik moet er nu niet aan denken. Ze staan er over een week vast nog wel, de slakken lusten ze niet.
En kamperfoelie groeiend tegen een rekje bij de magnolia, deze zag ik een maand of twee geleden al over en door de border heen groeien, stekjes van vorig jaar die het door alle nattigheid goed zijn gaan doen. En op een paar plekken kwam ik een egelpoepje tegen, dus die lopen ook weer rond en hebben genoeg te eten, net als de kikkers, er zijn meer dan genoeg slakken.
Het geluid van een elektrische heggenschaar klinkt tegen de middag door de open tuindeur, de katten liggen lui op het dauw natte gras in de schaduw, het dreigt een hele warme dag te worden.
Ik steek mijn hoofd om het hoekje van de achterdeur en kijk recht in het boven de schutting uitstekend gezicht van een lachende man, en begroet hem vriendelijk. De vader/schoonvader van onze buren. “Goedemorgen buurvrouw, ik dacht even de bovenkant van de klimop lekker recht te trekken, ziet er wel zo mooi uit hè?”, en vervolgens maakt hij zijn metertje afknippen af.
Wat een herrie 😣 zodra het weer stil is verontschuldigt hij zich dat hij er wel een zooitje van maakt bij ons op de grond, maar dat is snel opgeruimd hè? Ik weet niet of hij bedoelt dat het voor hem of voor mij snel is opgeruimd, maar ik vertel hem dat ik gevloerd ben door COVID, geen puf heb om het knipsel op te ruimen, en vraag hem of hij het wilt doen, in ieder geval het stukje hier, en ik wijs van de poort naar de laatste container. Geen enkel probleem, als ik de poort maar los maak. En hij vraagt lachend: “Covid, joh bestaat dat nog? Hoe in vredesnaam ben je daar aangekomen?”
Gewoon uit het ziekenhuis denk ik.
”Joh.” En terwijl ik naar de poort zweef om deze van het slot te draaien gaat hij weer verder met snoeien.
De volgende middag zie ik dat het pad netjes is aangeveegd, lief.
COVID wordt gezien als een gewoon griepje, en helaas gedragen mensen die klachten hebben zoals hoesten en grieperig voelen zich alsof er niks aan de hand is door niks te doen, lekker hoesten en plein publiek zonder elleboog voor de mond of mondkapje op, ook niet als je in het ziekenhuis een volle lift instapt of als je een winkel inloopt . Niks zeggen als je op bezoek gaat, niemand waarschuwen als je gebruik moet maken van een dienst, zo hoorde ik van Evelien, de fysio, taxi en thuiszorg. Maar owee als je een slechte weerstand hebt, en als je nooit eerder besmet bent geraakt, dan ben je de lul.
De koorts is nu weg, het hoesten is een heel stuk minder, maar ik voel me zo slap op de benen als bij een flinke griep met een hoofd nog vol watten. Gelukkig heeft het virus minder vat op manlief, Evelien blijft op afstand en is nog vrij van COVID, houden zo 🤞
Mijn reuk- en smaakzin was helemaal weg, maar begint gelukkig weer langzaam terug te komen. Het eerste wat van smaak doorkwam was citroen, en van geur was dat koffie, maar het smaakt nog nergens naar (heel af en toe meen ik koffie te proeven, maar dat kan ook de wens zijn), en toch neem ik elke dag een kopje om de hoofdpijn wat af te zwakken. En helaas proef ik nog niks van de chocoladekoekjes met suiker, ik probeer het elke dag met eentje, maar ook nu niks nog 😕 ik hang de hele dag in de luie stoel, doe dutjes tussen het niksen door en wacht ongeduldig op beterschap.
En tijdens het wachten zie ik de vogeltjes snoepen van hun silovoer, we hebben heel veel jonge musjes dit jaar, uiteraard waren de vogeltjes gevlogen toen ik zondag deze foto maakte. En helaas dankzij onze roofdieren is het er vandaag eentje minder dan zondag, zo erg. Door Sherlock gevangen en door Fay afgemaakt ☹️Maar onze katten laten zich overdag niet binnen houden, hun stresslevels zie je dan oplopen en bij mij ook vanwege hun geklaag en gekat.
De lavendel, kamperfoelie en de rozen staan volop in bloei, maar ik ruik er niks van, terwijl ik weet dat ze een heerlijke haast bedwelmende geur hebben. Deze foto maakte ik vlak voor we naar bed gingen, ik hoopte dat Fay naar binnen zou komen, maar ze had het veel te veel naar haar zin, terwijl de jongens al in de garage lagen te slapen.
Het bloeiend gras lijkt wel van goud en danst en knispert in de wind
Fay zat vanmorgen te wachten voor de schuifpui toen Evelien als eerste beneden de ramen en deur tegen mekaar open zette, altijd een opluchting, en ik hoop dat ze van haar nachtelijke avonturen weer even haar bekomst heeft en vanavond gezellig met Sherlock en Jon mee de garage inloopt.