Brighton

We vertrokken met volle auto op een niet al te idioot vroeg tijdstip (9 uur), richting de Chunnel in Frankrijk, de auto maakte een beetje een rauw geluid met het optrekken, maar dat zou vast wel goed komen onderweg, dachten we, kwestie van de motor warm draaien. Maar helaas pindakaas, hoe dichter we bij de Antwerpse tunnels kwamen, hoe meer herrie de motor maakte. Je denkt eerst nog aan een stuk plastic dat ergens tegen aan loopt of zo, maar toen ik na de 3e tunnel met mijn hoofd onder de motorkap zat -de auto stond toen aan de kant, stil, want mijn conditie is wel goed, maar ook weer niet zo goed- was mijn diagnose dat het iets te maken had met de V-snaar of distibutieriem, want daar kwam de herrie vandaan. (ik hoor mijn vader en broers al gniffelen, wat weet zij daar nou van? Nou, na jarenlang autopraat te hebben aangehoord aan tafel, denk ik mee te kunnen praten. Ja, lach maar, Perry dacht dat de meneer aan de telefoon de diagnose ook zo naar het geluid luisterend kon stellen, wist hij veel dat die meneer iemand van de receptie was.

Met een sukkeldrafje van 100 km per uur reden we weer terug, naar de garage, alwaar de heren met gekromde tenen diagnose stelden: motor in de soep gereden wegens gebrek aan olie. Huh, olie checken, wat is dat? De auto was een paar dagen tevoren nog bij de garage geweest, dan verwacht je toch dat het goed zit? Ik werd door een meneer naar huis gebracht om mijn auto te halen, en om 10 uur konden we de bagage over hevelen en kon onze vakantie toch beginnen. (mijn auto had een week eerder nog een grote beurt gehad, en ja, olie was gecheckt).

We haalden de trein gelukkig nog wel, je hebt voor de Chunnel 2 uur speling voor en na de gereserveerde rit, en toen gingen we -met een paar tussenstopjes- op weg naar Brighton, via de toeristische route (expres) om te genieten van het mooie landschap.Photobucket  we reden nog bijna een half uur door Brighton heen eer we ons hotel hadden gevonden, Tomtom had er een flinke kluif aan, hij wees ons steeds veel te ver weg.

Nadat de koffers waren uitgeladen doken we de pier op, even lekker uitwaaien. De pier bood ons genoeg om te zien en te doen, een mooie uitzicht over zee, de gokhallen en natuurlijk de superbooster, waar Tim en Suzanne niet genoeg van kregen. Deze ging enorm hard, en met het omlaag duiken kwam de zee recht op hun af, brrr, ik weet niet of ik hier ooit in durf te gaan.Op weg naar de Booster liepen we langs een noodle-kraampje, en dat zag er zo lekker uit, dat we een bakje namen, gewoon om te proeven eentje met z'n vieren delen, en ik hield hem vast. Nou, dat heb ik geweten. Terwijl we zo liepen te slenteren dook er een meeuw van achteren over mijn hoofd, nam in zijn vlucht een graai uit mijn noodle-bakje, en vloog gelijk door. In deze duikvlucht had hij mijn hoofd als doorstartbaan gebruikt, ik voelde een flinke klap op mijn hoofd en gaf een joekel van een gil, waarbij ik nogal de aandacht trok van omstandigers. Heb ik weer.  Wij doken een restaurantje in om fish& chips te scoren, lekker onder een dak, geen last van meeuwen. Moe maar voldaan doken we tegen middernacht het bed in, we hadden een en-suite, 2 slaapkamers dus, waarvan 1 bed een slaapbank was. Na een korte nacht (pokkebed, als een plank zo hard, te kort en te smal en zeer rumoerige nachtleven onder ons raam, wat wil je midden in het centrum)- maar wel een lekker ontbijt pakten we de boel weer in. Op naar onze volgende slaapplaats.

Niet vergeten om bij mijn vorige blog een reactie te plaatsen om kans te maken op het weggevertje.

0 gedachten over “Brighton

  1. Renske

    Welkom thuis! Zo te lezen hebben jullie een heerlijke vakantie gehad. Meeuwen kunnen behoorlijk agressief zijn. Heb je er niets van overgehouden? Hoofdpijn of zo? Jammer van de auto, gelukkig dat de reis nog door kon gaan. Dank zij jouw auto. Je eigen bed ligt toch altijd het lekkerste. 😉