Ik was vanmiddag witheet, kokend van boosheid en verbijsterd over de domheid van het mens die haar Ford Ka parkeerde, voordeur ramen op een kier had gezet en met achterlaten van een hondje gewoon boodschappen ging doen! Buiten was het onbewolkt en 27 graden!

(foto’s zijn gemaakt na afloop)
Ik moest vanwege een verkeerd geadresseerde pakketpost toevallig bij het Dijkcentrum zijn (andere kant van de stad voor mij, ik kom hier nu zelden meer), parkeerde mijn auto op het kleine parkeerplaatsje achter de viskraam, en zag bij het uitstappen iets bewegen in de auto naast de mijne. Met een “het zal verdomme toch niet waar zijn!” zag ik op de voorstoel een klein hondje staan dat langs de kieren liep, en toen ik mijn vingers naar binnen stak voelde ik de zinderende hitte, deze auto stond er toch al eventjes.
De deuren zaten op slot en de kieren waren te smal voor mijn hand, dus liep ik snel naar de viskraam waar een man (klant) stond. Ik zei wat er gaande was, nee, het was niet zijn hond, maar hij kwam gelijk mee, ook pisnijdig. Ik belde ondertussen de politie om hier melding van te doen, had al een baksteen in het vizier om er een raam mee in te gooien. De man legde een door de visverkoopster aangereikte blauwe zak over de achterruit voor wat schaduw,

ging toen naar zijn auto en kwam terug met zijn auto-antenne waarmee hij al hengelend door de kier de deur vrij snel open kreeg. Ik was nog aan de telefoon, want ze vroeg het hemd van mijn lijf (wilde van alles over mij weten, maar het ging toch om het hondje en de locatie, de crime scene), en toen ze van me hoorde dat de hond uit de auto was gered, zei ze dat ze er wel melding van ging doen, maar dat er geen politie meer zou komen.

De stoel in de auto was bloedheet, het hondje liet zich rustig oppakken en aanlijnen (de man had nog een riem in zijn auto) en in de schaduw bij de viskraam kreeg het beestje water. Volgens de man die het had opgepakt was het arme dier oververhit en wel erg rustig. Na wat gedronken te hebben stond het mormel met trouwe oogjes naar de ingang van het winkelcentrum te kijken, in afwachting op het baasje. De man had een andere blik in zijn ogen, hij zou de eigenaar wel opwachten, zei hij fel, de dames van de viskraam slepen ook al hun messen, en ik ging boodschappen doen.

Toen ik 20 minuten later terugkwam, was de man nét met het hondje in zijn auto weggereden naar het politiebureau, zei de visverkoopster, want dit duurde hem te lang en zij moesten ook inpakken. En onvoorstelbaar, de Ford Ka stond ook nog steeds naast mijn auto; ik heb een briefje onder de ruitenwisser gestoken, dat ze het hondje dat nog leeft kon ophalen bij de politie, en kon het niet laten om er bij te schrijven dat ze zich moest schamen. Hopelijk krijgt ze een vette bekeuring en gaat het hondje naar een lief baasje met verstand.