We hadden nieuwe banken gekocht, ze waren de 24e Mei afgeleverd; de verjaarvisite van Tim (opa en oma) mocht ze gelijk uittesten, om ze nog wat netjes te houden liggen er voorlopig quilts op.


“Kijk eens wat grappig”, zei de man in de winkel 2 weken eerder, “de poefen, of voetenbankjes, net wat je wilt, zitten hier verstopt, je kan ze er zo uitrijden”, en hij rolde een poef vanonder de armleuning vandaan om het me te laten zien. “Dat is wel grappig zeg”, zei ik droogjes; het was half vier, de bank zat lekker, de prijs, kleur en levertijd was goed, en ik wilde nu graag naar huis. Hij keek een beetje beteuterd, hij had wel iets meer enthousiasme verwacht denk ik.

We kregen geen reactie op diverse websites van het aanbod “gratis op te halen” van onze oude rode bankstellen, en dus werden ze 2 dagen later in stukken gehakt door zoon en dochter,

zodat ze in de auto afgevoerd konden worden naar de vuilstort van Saver; kan je het niet zelf wegbrengen dan wilt Saver het best voor je komen ophalen, je moet dan eerst naar hun kantoor komen om iets van 70 euro te betalen, en dan halen ze het voor je op. De Kringloopwinkel haalt alleen maar banken op die niet kapot, vies of versleten zijn, dus dat was geen optie, na 10 jaar gebruik door vijf mensen en vijf katten (Witje, Zipjezopje, Thor en Loki) kan je wel spreken van slijtage. Het in twee keer wegbrengen zoals ik heb gedaan koste ons 2 tikken op het Saverpasje. Lijkt niks, 2 tikken, maar als je weet dat de gemeente Roosendaal sinds dit jaar het aantal tikken op de Saverpas van 12 naar 2 heeft teruggebracht, en een tik 25 euro kost, dan is het niet niks. Zijn de tikken op, dan mag je tikken bijkopen, maar dan moet je wel van je lotje getikt zijn om zo de gemeentekas te willen spekken.

Bij de vuilstort kreeg ik met het lossen hulp van een oudere man die daar al zijn hele leven werkt, hij had verder toch niks te doen, zei hij. Normaal staat er een file op de weg naar het terrein om binnen te komen en staat het terrein zelf ook vol met auto’s, nu kon je zo doorrijden en telde ik slechts 6 auto’s, wat wel erg stil was voor een dinsdag, merkte ik hardop op. Hij had een donkere blik in zijn ogen toen hij zei dat het niet alleen elke dag stil was met auto’s, maar dat er ook hard was gesneden in het personeel: “ze zijn als oud vuil (…) aan de kant gezet mevrouw”,  sprak hij bitter. “Waarom niet eerst gewoon halveren met tikken, waarom gelijk naar slechts twee, we snappen er niks van hier. Maar de gemeente zelf heeft het er wel drukker mee gekregen, ze rijden af en aan met hun eigen ophaaldiensten, overal wordt er nu illegaal afval gestort, zowel in de stad als ook in het buitengebied.” Hij schudde zijn hoofd, spuugde een vette rochel naar opzij als wilde hij de vieze smaak in zijn mond verwijderen, en pakte samen met mij een stuk van de bank uit mijn auto, tilde het hoog op (ik liet het toen maar los) en hij smeet het met zo’n geweld in de container dat ik er van schrok. En toen pakte hij er nog eentje, en nog eentje; ik liet hem maar gaan, het scheelde mij in het zware werk en hij kon zich even lekker afreageren.