Terwijl Zeeuws-Vlaanderen snakt naar regenbuitjes die in vette wolken vrolijk overdrijven, zitten we hier dus met de nattigheid. De onweersbuien hoor en zie ik vanuit mijn werkkamer voorbij trekken, een mooi schouwspel van flitsen (ha, weer een foto, even lachen naar het vogeltje) tot geroffel van slagregen op het platte dak. Als de bliksem maar niet inslaat, want om net als Sommeke ook zonder pc te zitten (gecrasht), daar heb ik geen zin in, hoewel je dan wel een afleiding minder hebt. Mijn stitcheries gaan tergend langzaam nu, met 1 draadje per dag schiet het niet op he. Ik moet gewoon ook bij mezelf even met de zweep er over heen gaan, ik snap er niks van. Net als dat ik de quilt voor Suzanne ook  nog niet af heb, is toch niet normaal?! Het doorquilten is een dagje kwaad maken en dan is het klaar, waar wacht ik op?

Ik denk dat ik wel weet waar mijn onrust vandaan komt: vanaf a.s. zondag is Evelien door de weeks niet meer thuis vanwege haar studie op de UVA. Ze gaat mijn broer en schoonzus in Zaandam blij maken met haar aanwezigheid, door de kamer van haar uithuizinge nichtje te betrekken. We waren woensdag daar om de boel te verkennen, en ook om een 2e hands fiets aan te schaffen voor vervoer van en naar het station; de slaapkamer van Mirjam voelde heel vertrouwd aan, zei ze in de auto later, vanwege de quilts in de kamer; een heksenquilt aan de muur en een zwevende blokkenquilt op bed, allebei door mij gemaakt. Aaah, dat voelt dan wel weer goed hoor, en ik ben blij dat ze daar (voorlopig) een 2e thuis heeft gevonden. Zondag brengen we onze krullebol weg, de auto volgeladen met haar spullen, waaronder ook haar vrolijke nieuwe quilt. ’t Zal wel raar zijn op de terugweg, diepe zucht. Weer een nieuw hoofdstuk, maar wel een hele leuke voor haar.