Jeuj wat een heerlijke dag was het vandaag, ook al kreunde ik bij het vroeg wakker worden, zelfs een uur in de potdichte mist in de file staan kon mijn humeur niet verpesten; ik sloot overal keurig achteraan, te kort om op de radio vermeld te worden, maar niet te kort om lekker de mensen te kunnen observeren. Ik heb ze allemaal gezien, geloof ik; de zakenman die tijdens het filerijden iets opraapt, bij het voeteneinde van de passagiersstoel naast hem; de vrachtwagenchauffeur die een sjaggie draait onder het rijden, een andere chauffeur die ruzie maakt met iemand aan de telefoon, en hierbij behoorlijk slingert. En dan willen jullie niet weten hoeveel mensen tijdens het file rijden met hun gezicht richting kruis gericht zitten, blik op hun mobieltje, en niet alleen jonge mensen, maar ook een oude dame die ik langzaam inhaalde keek meer naar beneden naar iets in haar handen, dan voor zich uit; ik vind het niet gek dat er kettingbotsingen plaats vinden, een meneer voor me kon nog net op tijd op zijn rem trappen, omdat een ander van baan wisselde terwijl daar eigenlijk geen plek voor was, en die persoon schrok zo van zijn eigen stommiteit, dat-ie met ongecontroleerd terug sturen bijna onder de afremmende vrachtwagen voor hem schoof.

Dolgelukkig reed ik 2½ uur later de P&R garage in van de World Fashion Centre,en blij dat ik heelhuids uit een schadevrije auto kon stappen, liep ik richting uitgang. Tram 1 was na slechts 1 keer mislopen gevonden, en toen was het uitstappen op de Dam en met de natte vinger in de lucht een kant op lopen die mij wel aardig de weg van Birdblocks leek te gaan. Ik kan geen kaartlezen, dus had niks uitgeprint, en zag dat dit wel erg op de gok was, wat ik deed, maar nadat 2 mensen me elk een andere kant op wezen, zette ik googlemaps aan op m’n mobieltje, en liep ik in 1 streep naar de winkel van Merel. Ik was slechts 1 uur te laat, Joke zat lekker te kwebbelen met Merel, achter de koffie, en de gebaksdoos was nog dicht, daarmee hadden ze gewacht tot ik er was.

De 6-persoons slagroomtaart van de Hema werd door Merel vakkundig in vieren gedeeld, en met een diepe zucht vielen we aan, slagroomtaart die zo lekker luchtig is, daar kunnen de stukken nooit te groot van zijn. De winkel liep vol met toeristen, Engelsen, Fransen, Arabisch, en ook Spaans, en die Spaanse dames vroegen info aan Merel, en Merel kan veel, maar Spaans, helaas. Dus werd Joke ingeschakeld, die een paar jaar in Spanje had gewoond, en dus de taal wel machtig was, ook al zei ze -het trappetje aflopend- dat haar Spaans wel erg roestig was, want zo lang geleden…. om vervolgens tegen de dames te ratelen, in hoog tempo, en ze verstonden het ook, dus zo slecht was het niet.

Even later kwamen de dames nog even bij ons aan tafel staan, om nog wat te vragen. Ik had mijn huisjes mee, om een andere tussenbanenstof ervoor te zoeken, en ben heerlijk geslaagd! De blauwe leek me leuk, maar haalde het niet bij de zwarte.
Is het niet prachtig, die zwarte met stippel? Net een sterrenhemel, bedacht ik me, toen Merel precies hetzelfde hardop zei. Great minds think alike, and fools seldom differ.
De bonte lapjes zijn natuurlijk niet voor de huisjes, maar horen bij de panelenstof, welke ik vorig jaar van Evelien had gekregen. Toen we geen koffie meer kregen van Merel 😉 , zijn we maar weg gegaan, bij de buren kijken (H&W), jammer dat Annelies net vandaag niet moest werken, zal je net zien. Niks gekocht alhier, ondanks de

geweldig mooie stoffen, prachtige quilts, en ooh al die pakketjes en patronen, hoog kwijlgehalte! We stonden helemaal droog,  dus gingen we door de regen maar een lunchroom om de lekkerste kroketten van het land te eten, de Dobbe kroket, tussen wit brood, zalig! We hebben onder het eten heerlijk zitten kwekken, en de tijd vloog.

Het was bijna 3 uur, en om de files een beetje voor te zijn, vertrok ik na een hartstochtelijke hartelijk afscheid weer met tram 1 naar de garage, de reis verliep voorspoedig, (de conducteur gaf me een seintje toen ik er uit moest) en wonder boven wonder wist ik de garage als ook mijn auto zonder aarzeling te vinden; waar zijn de getuigen als je ze nodig hebt? Een beetje file en buien op de terug reis, maar ik hoefde niet te duwen, dus klaag ik niet, en eenmaal thuis gekomen met avondeten achter de kiezen, kon ik niet wachten met het maken van de eerste paar sashings,

oooh, dit is het helemaal voor mij! Morgen laat ik via foto’s zien hoe ik deze sashings maak, op de snelle manier, met de naaimachine, allicht, en vertel ik over een naaimachinevoeten-weetje.