Afgelopen dag kon je wel als dusdanig omschrijven, vroeg op, oké, dat is normaal, juichend op de weegschaal, omdat er weer een halve kilo af is sinds vorige week, ook vrij normaal (dat gejuich dan toch), en toen aan het ontbijt, met mijn mobieltje om mijn  Wordfeud-tegenstanders te verblijden met een zetje.

Een telefoontje van mijn moeder bracht me van mijn apropos af; ze stond op het punt de deur uit te gaan, voor de crematie van haar zus, -die daags voor het quiltweekend was overleden- ik zou een uur later vertrekken, zodat we op ongeveer dezelfde tijd in Rotterdam zouden aankomen.

” Wat erg toch hè, van Inemieneke”, zei ze, en ik dacht dat haar kat was overleden, of dat er een quilt mislukt was. (Ine Holtkamp Jenniskens, lid van onze Yahoo quiltgroep, fokt Main Coons)  Maar helaas, was dat maar zo, ze was woensdagmiddag op de bank gaan liggen, om later door haar man dood aangetroffen te worden. Vreselijk toch!
 deze foto’s zijn gemaakt op de jaarlijkse Fonkelbee in Helmond, hier zit ze met haar familie aan tafel.

Toeval wil, dat mijn tante ook een echte poezenmens was, dus heb ik tijdens de dienst ook Ine herdacht. In de aula hingen grote beeldschermen, met daarop een foto van mijn tante bij Pathera, de opvang voor oude bejaarde of afgedankte tijgers, en mijn tante staat daar bij een kooi, met haar hand bij de tralies een tijger te aaien, terwijl deze tijger rechtop tegen het gaas aan staat; een prachtige foto. In diergaarde Blijdorp stond ze ook altijd met haar handen door de tralies heen tijgers te aaien, te voelen of ze losse snorharen hadden (om mee te nemen dan) en te ruiken aan hun voetzolen, want zo tussen de kussentjes rook het zo lekker, zei ze.  De tijgers kenden haar goed, kwamen altijd hard snorrend langs de tralies lopen als ze haar in de gaten hadden, en ze deed het nooit als er mensen in de buurt zijn.

Toen de geestelijke begeleidster in haar toespraak zei dat mijn tante een gelovig mens was, herinnerde ik me dat ze inderdaad bad voor het eten, maar na “amen” kwam altijd “piespot door de ramen”, en ik moest daar altijd zo om lachen. Maar goed, mijn tante is 79 geworden, en dat is 19 jaar meer dan Ine heeft gekregen.

Om iets na 3 uur reden we allemaal weer naar huis, mijn ouders reden een stukje achter mij aan, maar mijn navigatiesnol gaf na 2 afslagen een hele rare route aan, en toen haakten mijn ouders af, ze wilden graag voor het avondeten thuis zijn 😉 . Toen ik na een vlotte rit thuis kwam, riep Suzanne van boven dat oma net had gebeld, met de vraag of ik al veilig thuis was gekomen.  Ik belde gelijk mijn moeder op, ze reden net bij die enge bocht bij Bergen op Zoom, dus hebben ze vlak voor me gereden bij Roosendaal; zover er naast heeft mijn navigatiesnol blijkbaar niet gezeten, aangezien ik me keurig aan de snelheid heb gehouden, overal ja, want een bekeuring krijgen is toch zonde!

Woensdagavond heb ik nog een huisje gebouwd, en die kon gelijk in de kamer hangen, op een nieuwe designwall.

Van een restant stukje pijp van de hor, een strook goedkope etalagevilt die ik nog had liggen, en 2 ophanghaken aan de rails was de designwall zo gemaakt woensdag, en wat hangen mijn huisjes nou mooi, en lekker dicht bij het vuur.