Af en toe kom ik een recept tegen waarbij we in koor “Oeh dit is lekker!” roepen, nou ja, in koor, met ook onze jongste spruit het huis uit is het een tweestemmig koor geworden. Het gerecht heet Spinach pici pasta van Jamie Oliver, klik hier.
Zelf pasta maken op deze manier was een makkie met de keukenmachine, het draaien van de sliertjes met de hand duurde ongeveer een half uurtje, maar dan heb je ook wat.

Toen ik deze foto maakte lagen knoflook en chiliflakes in de olie zachtjes te bakken, het rook toen al lekker. Eerder had ik mini gehaktballetjes (gekruid met pastakruiden) in deze pan gebraden, deze gingen later bij de rest in de pan. Dit was eigen inbreng, want het recept van Jamie is vegetarisch. (Twee eetlepels creme fraîche op het laatst erbij was ook eigen input.) Na een minuutje kwamen alle groenten erbij om lekker mee te pruttelen, de op sperziebonen lijkende pasta sliertjes hoefden maar kort te koken en toen deze bij de rest kon, was de hapjespan goed vol.

Mijn gerechten lijken zelden op de foto’s van het recept, dit komt natuurlijk ook deels vanwege eigen inbreng, het ziet er hier uit alsof het al eens is gegeten ? maar het was zalig!
Never judge a book by its cover.
Voortaan zal ik de rand van het bord schoonvegen alvorens een foto te maken.

ik had weer veel te veel gemaakt (dit blijf ik lastig vinden) maar dit kwam de volgende avond op toen Tim vanuit werk even langswipte, en ook voor hem was dit gerecht voor herhaling vatbaar.

Jon is gisteren verlost van zijn kraag, de wond zag er droog uit op een klein plekje na, maar omdat Jon nog steeds niet had gepoept en heel onrustig was, heb ik het erop gewaagd. Mocht hij weer gaan krabben en likken aan de wond was de kraag er zo weer terug op gezet. Tot nu toe gaat het goed en hij was zo blij dat hij naar buiten mocht, ondanks de regen.